DNA

RESTART

prze­cież nic nie mówię kot­ku magia nadal dzia­ła
ale z cylin­dra wycho­dzą coraz brzyd­sze kró­li­ki
coraz wię­cej życia spę­dza­my w cudzych snach

chciał­bym cie­bie kochać tak jak na począt­ku
czy­li jak nigdy dotąd
może pota­su­je­my kar­ty i zacznie­my od nowa
z inny­mi wróż­ba­mi w chiń­skich cia­stecz­kach

może cof­nie­my się do wiel­kie­go wybu­chu
tęt­na do cza­sów kie­dy nasz świat
mie­ścił się w jed­nym ato­mie waliz­ki
z naklej­ka­mi dale­kich kra­jów

zno­wu pój­dzie­my po nasze pierw­sze naczy­nia do IKEI
w punk­cie obsłu­gi klien­ta zare­kla­mu­je­my śmierć
i zwró­ci­my sta­ro­ści cho­ro­by

będzie­my się lenić w domu peł­nym piz­zy
bez dzie­ci w czy­stej poście­li
z nie­obej­rza­ny­mi odcin­ka­mi naszych ulu­bio­nych seria­li

przy­nie­sie­my z biu­ra rze­czy zna­le­zio­nych
sza­cu­nek i śmiech

mówisz że nie da się nauczyć sta­re­go psa nowych sztu­czek
więc nie zaczy­naj­my od nowa

po pro­stu chwyć się mnie jak sier­ści smo­ka z Nie­koń­czą­cej się opo­wie­ści
lecz nikt tu nie będzie latać

będzie­my szli we krwi w bło­cie nocą z zamknię­ty­mi ocza­mi przez dżun­glę
z macze­ta­mi bez żad­ne­go dro­go­wska­zu

ale sama przy­znaj
czy moż­na zgi­nąć pięk­niej?

FALA UDERZENIOWA

Do X

jesz­cze się nie zna­my a już czu­ję jak nad­cho­dzisz
bogi­ni lek na wszyst­kie moje cho­ro­by

do koń­ca świa­ta będę cię napra­wiać
i psuć jak dubaj­ski ksią­żę

będę two­im panem i two­ją suką
wier­ną hemo­glo­bi­ną któ­ra przy­no­si w pysku
do stop twych codzien­nie tlen

zbu­du­ję Ci kró­le­stwo elfów w tym świe­cie
peł­nym orków, w pan­cer­nym sej­fie scho­wa­my
prze­klę­te skar­by two­ich lęków

do koń­ca świa­ta będzie­my się kłó­cić
kto kogo bar­dziej uwiel­bia

do koń­ca świa­ta będzie mię­dzy nami taka che­mia
że nawet w snach będzie­my się pie­przyć i zabi­jać ludzi
podró­żu­jąc cadi­la­kiem przez Ame­ry­kę

będzie­my się razem sta­rzeć jak bogo­wie
z lamp­ką wina odpo­czy­wać
na zglisz­czach cywi­li­za­cji śmier­ci

i pew­ne­go dnia prze­pi­szę ci moje DNA
w brud­no­pi­sie łóż­ka a potem na czy­sto

w zeszy­cie w linie
papi­lar­ne na małych stóp­kach

będziesz mnie codzien­nie zara­żać
śmie­chem a ja będę na Cie­bie cho­ro­wać
i na cie­bie umrę

wiem, że jesteś jak książ­ka któ­rej nigdy nie prze­czy­tam do koń­ca
któ­rej nigdy nie zamie­rza­łem oddać wypo­ży­cza­jąc od two­je­go ojca

i z przy­jem­no­ścią zawsze pła­cę karę
zresz­tą i tak jej nikt nie przyj­mie z powro­tem

bo ma pogry­zio­ne okład­ki i śla­dy cze­ko­la­dek
na każ­dej stro­nie

dro­ga X pośpiesz się zanim
ktoś inny pierw­szy mnie roz­wią­że

to rów­na­nie z jed­ną nie­wia­do­mą
naszą prze­szło­ścią

PŁONĄCA ŻYRAFA

odkąd wło­ży­li­śmy gło­wy do wnę­trza pło­ną­cej żyra­fy
każ­da czą­stecz­ka moje­go DNA zaczy­na się od two­je­go uśmie­chu
to się w nas roz­ra­sta jak sztucz­na inte­li­gen­cja
któ­ra zyska­ła nie­ogra­ni­czo­ny dostęp do ser­we­rów szczę­ścia

przez trzy lata budo­wa­łem z kimś moją przy­szłość
w THE SIMS jak się oka­za­ło i gra­łem w miłość
i prze­gra­łem w cia­ło teraz mówię stop prze­wiń taśmę
do począt­ku do nowe­go wąt­ku dla­cze­go by nie żyć zno­wu

wło­żyć gło­wę do wnę­trza pło­ną­cej żyra­fy
insta­la­cji pło­ną­ce­go auta z przed­mieść Pary­ża
zanu­rzyć się w dymie w dobrym towa­rzy­stwie
usły­szeć cało­wa­łeś się kie­dyś w pło­ną­cym samo­cho­dzie?

i zro­bić coś nie­wy­obra­żal­nie pięk­ne­go
i niko­mu o tym nie powie­dzieć
wskrze­sić męż­czy­znę zamie­nić wodę w whi­skey
roz­mno­żyć szczę­ście w nie­szczę­ściu

i kazać o tym mil­czeć ewan­ge­lii

KLĄTWA TUTANCHAMONA

Ukła­da się cie­bie do snu, syn­ku, z eks­cy­ta­cją,
jak ostat­ni znak genial­ne­go rów­na­nia. Wyna­la­złeś
dziś pod­sta­wy fizy­ki: pra­wo bęc, bum i bach,
pod­sta­wy este­ty­ki: pra­wo fuj fuj
i pod­wa­li­ny filo­zo­fii: pyta­nie a cio to?

Tuli­my cię do snu z naj­wyż­szą czu­ło­ścią, lecz
to praw­dzi­wa kata­stro­fa, bo zaraz zosta­niesz sam
w łóżecz­ku, mały fara­on, pocho­wa­ny z całym dwo­rem
posłusz­nych misiów, skarb­cem smocz­ków,
grze­cho­tek i nową, pięk­ną żoną:
zdal­nie ste­ro­wa­nym BMW.

Kie­dy nad ranem Wiel­ki Uczo­ny Twój Ojciec
otwo­rzy gro­bo­wiec, by skraść ci
buzia­ka i wywieźć resz­tę przed­mio­tów
na foto­gra­fii do rodzin­ne­go muzeum
w albu­mie bab­ci, a ty zro­bisz roz­kosz­ną minę,
zadzia­ła klą­twa fara­ona.

Odtąd jego świat sta­nie na gło­wie, swój pia­sek
powo­li prze­sy­pie do two­jej klep­sy­dry.
Skur­czy się na tyle, żeby wsiąść do two­je­go
zdal­nie ste­ro­wa­ne­go BMW, któ­rym zawie­ziesz go
w stro­nę zaświa­tów. Na tyle dale­ko,
na ile star­czy zasię­gu

two­jej miło­ści.