Druga osoba (2)

l’objet petit a

Nata­lii LL

z nie­chę­cią sta­wia­ny na koń­cu sło­wa
począ­tek alfa­be­tu
by się o nie­go wspar­ła mdle­jąc sła­ba płeć
o chwi­lę za dłu­go otwar­te są usta
uśmiech roz­dzia­wio­ny któ­ry mija oczy
co za głód w dziew­czy­nie chwa­lo­nej za cia­sność
w geście poże­ra­nia krom­ki chle­ba z masłem
widać wszyst­kie plom­by jedzą­cej ten język
co się wydłu­ża nie po to by lizać
ale ssać szpik z żebra a dama
zja­dła począ­tek wyplu­ła koń­ców­kę
ame­bę z bana­na nasie­nie od jabł­ka
stra­wi­ła wchło­nę­ła
zaowo­co­wa­ła

żyzna

A.

o próż­ni mówią: jest osią odda­leń
języ­ka od zębów i wekiem obra­zu
lub dźwię­kiem zni­kąd bo wcze­śniej nie było
żad­nych prze­miesz­czeń gar­dła ani pojęć
dla któ­rych wte­dy otwo­rzy­łaś nisze

to były dni ujaw­nień roz­dzia­łów
jak kie­dy wiatr znie­nac­ka trza­śnie szy­bą
i to już jest: ta jasność roz­chy­lo­nej płach­ty
peł­zną­ca skra­jem powie­ki mie­dzian­ka
cyr­klu­je bra­mę nad tra­co­nym polem

o ile wzglę­dem sie­bie moż­na się prze­su­nąć
dowiesz się tam gdzie pęka ziar­no roli
swę­dząc jęcz­mie­niem i luzu­jąc kości
cokol­wiek prze­łkniesz weź­mie w posia­da­nie
i spy­ta w zamian: jak ist­nia­łaś wcze­śniej?