Emily fofrever (1)

W ponie­dzia­łek Emi­ly ma iść na komen­dę poli­cji. Już od śro­dy, kie­dy póź­no po pra­cy otwo­rzy­ła skrzyn­kę pocz­to­wą i zna­la­zła wezwa­nie w bia­łej koper­cie, zasta­na­wia się, co powie, jak prze­bie­gnie to spo­tka­nie, o co ją będą pytać, jak będą wyglą­dać wnę­trza komen­dy, poko­je, twa­rze i mun­du­ry.

Na kart­ce scho­wa­nej teraz w toreb­ce Em jest napi­sa­ne, że ją wzy­wa­ją i że o godzi­nie 13, i jesz­cze jest tam adres.

Pablo nie dzwo­ni teraz pra­wie wca­le (to zna­czy: dzwo­ni, gdy ma ocho­tę), ale kil­ka dni temu zadzwo­nił i powie­dział, że jest zim­no i że był dłu­go na dwo­rze, ale nie wyja­śnił, jak dłu­go ani gdzie wła­ści­wie jest. To jego decy­zja, czy jej powie, ona nie może tego od nie­go żądać, poza tym Pablo dodał, że ludzie w ogó­le za dużo żąda­ją, ludzie są trud­ni i nie chcą mu zapła­cić pie­nię­dzy, któ­re mu się nale­żą od jakie­goś zło­dzie­jasz­ka. Zano­co­wał u kole­gi, dostał wła­sny pokój, wła­sne łóż­ko, a kole­ga poka­zał mu, jak się robi napraw­dę dobre nale­śni­ki z jajek, mąki, mle­ka i bana­nów, bana­ny trze­ba roz­gnieść widel­cem i to waż­ne, żeby były doj­rza­łe i mięk­kie. Nale­śni­ki są tro­chę grub­sze niż zwy­kle i mają takie jak­by grud­ki, powie­dział Pablo, a dzię­ki bana­nom robią się słod­sze i jesz­cze lep­sze, jak się je posma­ru­je kre­mem cze­ko­la­do­wym. Poło­żył się spać, a następ­ne­go dnia oka­za­ło się, że znik­nę­ła zarów­no komór­ka Pabla, jak i ten kole­ga, więc teraz on dzwo­ni do Emi­ly z inne­go tele­fo­nu. Wczo­raj ogrza­ło go tro­chę słoń­ce, nie bar­dzo, ale tro­chę, był na dwo­rze może mak­sy­mal­nie ze dwie godzi­ny i cho­dził po takich bar­dziej pustych uli­cach, na wypa­dek, gdy­by mia­ła prze­je­chać poli­cja. Emi­ly nie może dość do sło­wa, bo on wciąż gada jak naję­ty, więc ona prze­ry­wa mu w koń­cu i mówi: „Ale ja jestem w cią­ży, nie możesz tak po pro­stu się z tego wypi­sać”, na co on oświad­cza, że już musi koń­czyć.

Brzuch jest wiel­ki i cięż­ki, Em musi poru­szać się powo­li, pod­trzy­my­wać ten brzuch, wszy­scy inni pasa­że­ro­wie wysia­da­ją­cy z metra prze­ci­ska­ją się koło niej w pośpie­chu, nie mają cza­su, a ona chce zama­chać ręką i powie­dzieć: „Zacze­kaj­cie na mnie”. Em nadal jest na pero­nie, gdy wszy­scy pozo­sta­li zdą­ży­li już dotrzeć do rucho­mych scho­dów.

Całą dro­gę na komen­dę musi prze­być pie­szo, a dro­ga jest dość dłu­ga, trze­ba tro­chę podejść pod gór­kę, poko­nać kil­ka skrzy­żo­wań, a potem wejść przez drzwi, sta­nąć przy kon­tu­arze i powie­dzieć, kim się jest i z kim się ma umó­wio­ne spo­tka­nie. Em zapla­no­wa­ła, co powie, wyobra­ża sobie sto­ją­ce­go za kon­tu­arem umun­du­ro­wa­ne­go poli­cjan­ta, któ­ry ją woła, a ona wte­dy wsta­je i mówi, jak się nazy­wa, po czym wyja­śnia, że zosta­ła wezwa­na na prze­słu­cha­nie, poli­cjant pro­wa­dzi ją do inne­go poko­ju, przez kory­tarz, idą, a on poda­je jej ramię, by mogła się na nim wes­przeć.

Ale nic z tych rze­czy, kobie­ta za kon­tu­arem posy­ła ją dalej na trze­cie pię­tro i każe skrę­cić w dłu­gi kory­tarz po lewej stro­nie. Em znaj­du­je tam toa­le­tę, sika i dłu­go sie­dzi na sede­sie, by mieć choć chwi­lę spo­ko­ju, tro­chę odpo­cząć, bo boli ją brzuch, tak dłu­go wstrzy­my­wa­ła mocz. Wkła­da tro­chę papie­ru w majt­ki, spusz­cza wodę, myje ręce i prze­glą­da się w lustrze.

Dosta­je kawę w małym tek­tu­ro­wym kubecz­ku. Wle­wa do niej trzy pako­wa­ne poje­dyn­czo śmie­tan­ki i mie­sza małym pal­cem. Nie bar­dzo wie, od cze­go ma zacząć, poli­cjant­ka pro­po­nu­je, żeby opo­wie­dzia­ła o pierw­szym spo­tka­niu z Pablem. Czy dało­by się je opi­sać? „Jeste­śmy zain­te­re­so­wa­ni wszyst­kim, co pozwo­li nam zyskać szer­szy ogląd spra­wy” – wyja­śnia poli­cjant­ka.

Em opo­wia­da wszyst­ko, co przyj­dzie jej do gło­wy, snu­je histo­rię swo­je­go życia. Słu­cha­ją­ca tej histo­rii poli­cjant­ka zie­wa trzy i pół raza (jed­no ziew­nię­cie uda­je jej się zdu­sić).

Em widy­wa­ła Pabla wie­le razy w cią­gu swo­je­go życia, w pew­nym sen­sie zawsze zwra­ca­ła na nie­go uwa­gę, czyż nie? Raz zoba­czy­ła go w skle­pie. Mia­ła wte­dy pięt­na­ście lat. On – chy­ba sie­dem­na­ście. Nie wie­dzia­ła, w jakim dokład­nie był wie­ku, cho­dził kie­dyś do jej szko­ły, ale nie była pew­na, do któ­rej kla­sy. Stał wte­dy w skle­pie i porząd­ko­wał towa­ry. Pra­co­wał wła­śnie nad papie­rem toa­le­to­wym, co było trud­nym zada­niem, bo pacz­ki są ogrom­ne i gdy tyl­ko klient je roz­ry­wa, by wziąć sobie rol­kę, robią się wiel­kie dziu­ry i wszyst­ko wyglą­da nie­ład­nie. Gdy Em poszła do kasy, by zapła­cić, Pablo przy­biegł ją obsłu­żyć, prze­sko­czył przez sto­ją­cą na pod­ło­dze skrzyn­kę z napo­ja­mi, bar­dzo szyb­ko i bez wysił­ku, jak bły­ska­wi­ca, nie, jak zawo­do­wy spor­to­wiec. Ich spoj­rze­nia się skrzy­żo­wa­ły, ale nie roz­ma­wia­li ze sobą, on tyl­ko powie­dział, ile Em ma zapła­cić i spy­tał, czy chce para­gon.

Em ma sie­dem­na­ście lat za pierw­szym razem, gdy roz­ma­wia z Pablem, za pierw­szym razem, gdy roz­ma­wia­ją tak napraw­dę, na impre­zie w pra­cy, a Pablo kła­dzie swo­ją pła­ską dłoń mię­dzy łopat­ka­mi Em, gdy ta wsta­je od sto­łu, bo nie chce, żeby upa­dła. Piła piwo razem z inny­mi, jest pija­na, mówi bar­dzo dużo i bar­dzo szyb­ko, tak szyb­ko, że cza­sem pomi­ja całe sło­wa albo ich czę­ści. Pablo, któ­ry pra­cu­je w innym skle­pie, mówi: „Czy ja cię nie widzia­łem gdzieś wcze­śniej?” A Em odpo­wia­da: „Nie, raczej nie sądzę”, na co Pablo: „Ależ tak, robi­łaś zaku­py w tym skle­pie, w któ­rym pra­cu­ję”, Em zaś rzu­ca: „Nie, to była moja sio­stra”.

Em widzi oczy­ma duszy Pabla na impre­zie, bia­łe spodnie i bia­ły T‑shirt z pół­okrą­głym wycię­ciem pod szy­ją. Czar­ny pasek i czar­na blu­zo-kami­zel­ka z kap­tu­rem. Pablo był może niski, ale za to bar­dzo miły i kocha­ny, bar­dzo ser­decz­ny, gdy chciał takim być. (Nie rozu­miem, co ona w nim widzi, nie wiem, jak moż­na się zako­chać w takim czło­wie­ku, on ma uśmiech, któ­ry zaj­mu­je za dużo miej­sca na twa­rzy).

Cza­sem miłość się do nas zakra­da, cza­sem razi jak grom z jasne­go nie­ba, a Em nie potra­fi roz­róż­nić tych dwóch przy­pad­ków. EMILY CHCE PRZECIEŻ TYLKO BYĆ KOCHANĄ, to wszyst­ko, cze­go pra­gnie każ­da mło­da dziew­czy­na, czyż nie? Być kocha­ną za swój wygląd (?) i swo­ją mło­dość (??), a póź­niej czło­wiek bywa kocha­ny za inne rze­czy, za coś głęb­sze­go, ale ona tego nie chwy­ta. Jest zupeł­nie tak, jak­by Emi­ly nie mogła roz­wi­nąć opo­wie­ści o swo­im zako­cha­niu, nie wie, co ono ozna­cza i nie jest w sta­nie go opi­sać jako cze­goś poza tym, że Pablo jest dobry i miły. Czyż­by to było jak użą­dle­nie osy, któ­re z począt­ku boli, ale póź­niej zmie­nia się w małą brą­zo­wą kro­pecz­kę na dło­ni? Jak wyja­śnić miłość na prze­słu­cha­niu, to zna­czy na spo­tka­niu, nie prze­słu­cha­niu, jak wyja­śnić je rze­czo­wej poli­cjant­ce, któ­ra zapi­su­je na kart­ce rze­czo­we i krą­głe lite­ry?

„To było faj­ne spo­tka­nie” –  mówi Em – „on sie­dział na kana­pie i cały czas na mnie zer­kał, a ja zer­ka­łam na nie­go, pomy­śla­łam sobie wte­dy, że może coś z tego być, i fak­tycz­nie tak się sta­ło”.

A potem Pablo poszedł z nią do domu, wspiął się na wszyst­kie scho­dy i wszedł do jej nie­wiel­kie­go miesz­ka­nia, ona go opro­wa­dzi­ła, tu jest kory­tarz, tu toa­le­ta, tu jest kuch­nia, a tu moje rze­czy, Pablo zaś rozej­rzał się dooko­ła, dotknął szkla­ne­go ptasz­ka sto­ją­ce­go na pół­ce, tak, była tego cał­kiem pew­na, a na koniec usiadł na kana­pie. Em zaję­ła miej­sce obok nie­go, a wte­dy Pablo poło­żył jej dłoń na ramie­niu, ona zaś dosta­ła gęsiej skór­ki, któ­ra roze­szła się od punk­tu jego dotknię­cia w dół, po całych ple­cach.

Czy jest wte­dy czy­sta i nie­win­na? Do chwi­li, gdy roz­ło­ży­ła nogi w łóż­ku i może na boisku pił­kar­skim, na boisku pił­kar­skim w środ­ku nocy, jest tro­chę jak szes­na­sto­lat­ka, któ­ra nie  rozu­mie, jak to jest zacząć z kimś być, wyda­je jej się, że ludzie na sie­bie patrzą i to się po pro­stu dzie­je. W przy­pad­ku Pabla wyglą­da to podob­nie, on też nicze­go nie wie. Nicze­go nie wie­dzą, krę­cą się po mie­ście, są jasne let­nie noce, w powie­trzu uno­si się zapach bzów, Pablo zry­wa bez i go zja­da, to wła­śnie teraz ona nie może mu się oprzeć, po pro­stu  musi  cały czas o nim myśleć. Co w nim ją urze­kło? A tak, że Pablo wyda­wał się bar­dzo dobry i miły, że dotknął jej ramie­nia i zapy­tał, czy to dla niej okej, że poło­żył dłoń na jej ramie­niu, czy ta dłoń ją pokle­pa­ła, ści­snę­ła jej ramię, czy na nim spo­czę­ła? Em nie pamię­ta. Ser­ce jej wali­ło (podob­nie jak ser­ce Pabla), robi­ła coś takie­go po raz pierw­szy w życiu. Ale dzie­je się wię­cej. Em mówi, że wie­lo­krot­nie upra­wia­ła seks z Pablem, po kil­ka razy dzien­nie, może powin­na bar­dziej wejść w szcze­gó­ły, powie­dzieć, że Pablo lubił to robić na prze­szklo­nym bal­ko­nie, twarz Em była przy­ci­śnię­ta do szy­by i musia­ła potem zmy­wać powsta­łe w ten spo­sób śla­dy.

Pablo wysy­ła ese­me­sy, tele­fon Em z klap­ką jest zamknię­ty, a gdy go otwie­ra, na ekra­nie poja­wia się duża iko­na żół­tej koper­ty. CO TAM, pisze Pablo. I pisze rów­nież: CO ROBISZ? JESTEŚ W DOMU? JESTEŚ W DOMU? MOGĘ PRZYJŚĆ?

A póź­niej Pablo jej mówi, że będą razem przez kil­ka lat, potem się prze­pro­wa­dzą, wyja­dą do Kosta­ry­ki, jest tam pięk­nie, albo nie, wró­cą do San­tia­go, kupią samo­chód, nowy samo­chód, będą mie­li dziec­ko, potem jesz­cze jed­no, dzie­ci mogą miesz­kać u jego rodzi­ny, ty nawet nie będziesz musia­ła pra­co­wać. „Nie będziesz tęsk­ni­ła za tym, co masz tutaj” –  mówi Pablo.

To spra­wia­ło, że czu­ła łasko­ta­nie w brzu­chu.

Poli­cja myśli, że Em wie coś o Pablu i o zna­le­zi­sku w tam­tym miesz­ka­niu, a Em nie rozu­mie, cze­mu ją wypy­tu­ją, zapra­sza­ją, prze­słu­chu­ją, nie wie prze­cież nicze­go, co mia­ło­by jakieś zna­cze­nie. Napraw­dę nic nie wie. Wyobra­ża sobie, że wie wię­cej, że gdy Pablo wycią­ga z kie­sze­ni bank­no­ty, to ona poj­mu­je, skąd one się wzię­ły, przez czy­je prze­szły ręce, kto z kim roz­ma­wiał. Wyobra­ża sobie, że on kupu­je hero­inę, choć nawet nie wie do koń­ca, co to takie­go, i że daje pie­nią­dze Ousma­no­wi, pod jaki­miś scho­da­mi, pod scho­da­mi na klat­ce. Pablo spra­wiał, że Em czu­ła się jak cele­bryt­ka (?), czu­ła się pięk­na, dosta­ła od nie­go wisio­rek z motyl­kiem, a gdy szła uli­cą w stro­nę Pabla, sie­dzą­ce­go na krze­śle przy sto­le w knaj­pia­nym ogród­ku, to on potra­fił zagwiz­dać na jej widok. Czyż­by ona tak wła­śnie myśla­ła, że wiel­kie gwiaz­dy są nie­ska­zi­tel­ne i prze­bo­jo­we? Pablo spra­wiał, że Em mało spa­ła i mało jadła, tro­chę od tego schu­dła. Raz Pablo zabrał ją ze sobą do porząd­nej restau­ra­cji z bia­ły­mi obru­sa­mi i ład­ny­mi kie­lisz­ka­mi i Em mogła wte­dy zamó­wić, co tyl­ko chcia­ła. „Co tyl­ko chcę?” –  zapy­ta­ła Em, patrząc na ceny, któ­re były absur­dal­nie wyso­kie, a Pablo poki­wał gło­wą. „Dla cie­bie wszyst­ko” – powie­dział nawet. Dla­te­go też Em zamó­wi­ła obiad i dwa kie­lisz­ki wina, dobrze to pamię­ta, ale o tym nie mówi, no i mimo że nie wzię­ła dese­ru, to Pablo wściekł się na całą restau­ra­cję, gdy zoba­czył rachu­nek, suge­ro­wał, by ucie­kli od sto­łu, dokład­nie spraw­dzał, czy nie ma jakie­goś błę­du w wyli­cze­niach i nie zosta­wił kel­ne­ro­wi napiw­ku.

Em myśli o twa­rzy Pabla, zna­mie­niu na jego policz­ku i żół­ta­wej cerze. To boli, gdy Em myśli o tym, że Pablo ją porzu­cił, zaczy­na ją boleć gło­wa. Bo czyż nie to wła­śnie ją spo­tka­ło?

Mogła­by powie­dzieć, że cia­ło Pabla jest, to zna­czy nie, cia­ło Pabla było chu­de i żyla­ste, jego czo­ło prze­waż­nie się świe­ci­ło, choć cza­sem bywa­ło też zupeł­nie suche. Em myśla­ła sobie, że jego cia­ło musi być jak rodzyn­ka, bo nigdy nie widzia­ła, żeby on pił wodę. Pablo czę­sto pił kawę, naj­le­piej od razu cały dzba­nek, czte­ry albo pięć kub­ków jeden po dru­gim, albo kil­ka kub­ków kawy roz­pusz­czal­nej, mnó­stwo tek­tu­ro­wych kubecz­ków z eks­pre­su w mar­ke­cie Rema, no ale rzad­ko pił wodę. Nie pił jej po tym, jak się ze sobą kocha­li, nie pił wody po prze­bu­dze­niu, nawet po wie­czo­rze z wie­lo­ma szkla­necz­ka­mi Jac­ka Daniel­sa.