Emily forever (2)

Przed wizy­tą pie­lę­gniar­ki śro­do­wi­sko­wej mat­ka spa­ce­ru­je nie­spo­koj­nie mię­dzy sto­łem w salo­nie a kuchen­nym bla­tem. Wysta­wia na stół róż­ne rze­czy, wafel­ki i dwie słod­kie bułecz­ki z pie­kar­ni, któ­re kroi na pół i ukła­da na tale­rzu. Ter­ko­cze, bar­dzo się przy tym stre­su­jąc: to bar­dzo waż­ne, by Em nie mówi­ła nic kon­kret­ne­go (muszą robić wra­że­nie spo­koj­nych, poka­zać, że to dobre miej­sce do wycho­wy­wa­nia dziec­ka), bo jak powie coś kon­kret­ne­go, to może oni zechcą zabrać im dziec­ko, albo to może zna­czyć, że będą je obser­wo­wać, a w naj­gor­szym wypad­ku umiesz­czą je gdzieś indziej.

Pie­lę­gniar­ka robi rund­kę po miesz­ka­niu, po czym sia­da i wyj­mu­je plik bro­szu­rek oraz notat­nik. Ukła­da bro­szur­ki na sto­le w salo­nie, by Em i mat­ka mogły je obej­rzeć. Wydru­ko­wa­ne hasła gło­szą: witaj w dziel­ni­cy, jak spa­ko­wać tor­bę do szpi­ta­la, chcesz z kimś poroz­ma­wiać, co, jeśli dziec­ko nie prze­sta­je pła­kać. „Naj­waż­niej­sze” – mówi pie­lę­gniar­ka – „jest to, żebyś nie potrzą­sa­ła dziec­kiem, jak się na nie zezło­ścisz, no i kar­mie­nie, dziec­ko będzie chcia­ło jeść od pierw­szej chwi­li”. Ma ze sobą mięk­ką piłecz­kę, któ­ra ma przy­po­mi­nać pierś, i poka­zu­je, jak nale­ży przy­sta­wiać do niej dziec­ko. Mat­ka wspo­mi­na coś o mle­ku mody­fi­ko­wa­nym, a pie­lę­gniar­ka mówi, że zazwy­czaj nie jest ono potrzeb­ne, ale oczy­wi­ście nale­ży je sto­so­wać, jeśli to będzie koniecz­ne, mat­ka zaś wyja­śnia, że Em nie chcia­ła pić z pier­si jako nie­mow­lę, bar­dzo schu­dła i trze­ba jej było dawać butel­kę.

– Ja też zaj­mo­wa­łam się nią sama – mówi mat­ka. – Jej ojciec nie odgry­wał żad­nej roli w naszym życiu.

– Rozu­miem – odpo­wia­da pie­lę­gniar­ka.

– I nigdy nie pła­cił ali­men­tów – doda­je mat­ka. – Więc wszyst­ko na pew­no się uło­ży. No i ja tu prze­cież jestem.

– Dobrze, że Emi­ly ma tak sil­ną mat­kę jak pani – stwier­dza pie­lę­gniar­ka.

Mówi to zupeł­nie tak, jak­by Em była nie­obec­na przy tej roz­mo­wie. A potem zmie­nia temat i zaczy­na wypy­ty­wać o sytu­ację z Pablem.

– Kon­tak­to­wa­łaś się z ojcem dziec­ka? – chce się dowie­dzieć.

– Nie, już ze sobą nie roz­ma­wia­my – odpo­wia­da Em. Bo on nie odbie­ra od niej tele­fo­nów.

– Zazwy­czaj radzi­my w takich sytu­acjach, że dobrze jest pod­pi­sać oświad­cze­nie o ojco­stwie, zanim dziec­ko przyj­dzie na świat, ale moż­na to też zro­bić w szpi­ta­lu – stwier­dza pie­lę­gniar­ka. – Czy on mówił coś wcze­śniej na ten temat, na przy­kład, że nie chce dzie­ci?

Em nie wie, jak ma odpo­wie­dzieć na to pyta­nie. Mówi, że Pablo pla­no­wał przyjść na spo­tka­nie, na któ­rym mia­ło być pod­pi­sa­ne oświad­cze­nie o ojco­stwie.

– Dla wie­lu dzie­ci rela­cja z ojcem jest waż­na (chłop­cu może być trud­niej dora­stać bez taty niż dziew­czyn­ce) – oświad­cza pie­lę­gniar­ka, zupeł­nie jak­by zapo­mnia­ła o wszyst­kim, co przed chwi­lą mówi­ła mat­ka. – Czy macie w rodzi­nie jakichś męż­czyzn, któ­rzy mogli­by was wes­przeć w tym zakre­sie? – pyta.

– Nie – stwier­dza Em.

– Ależ tak, mam prze­cież bra­ta – rzu­ca mat­ka.

Pie­lę­gniar­ka mówi, że mogą razem poszu­kać roz­wią­zań, prze­dys­ku­to­wać to, zanim dziec­ko przyj­dzie na świat. Pisze coś w swo­im notat­ni­ku, nawet nie ruszy­ła kawy, ale za to wypi­ła całą szklan­kę wody.

Po wyj­ściu pie­lę­gniar­ki mat­ka wsta­wia wszyst­kie naczy­nia do zmy­war­ki i ją uru­cha­mia. Prze­cie­ra stół w salo­nie ście­recz­ką i pró­bu­je powie­dzieć coś roz­sąd­ne­go o całej tej sytu­acji, coś o tym, że wszyst­ko się na pew­no uło­ży. Em zdą­ży­ła już włą­czyć tele­wi­zor, a mat­ka też sia­da na kana­pie, kła­dzie sobie sto­py Em na kola­nach i zaczy­na je maso­wać. Może mat­ka coś mówi, pyta, co Em zamie­rza zro­bić, gdy dziec­ko się uro­dzi, bo napraw­dę ją to zasta­na­wia, Em zaś odpo­wia­da, że oczy­wi­ście będzie razem z dziec­kiem, co ma wła­ści­wie ozna­czać, że wie, potra­fi sobie wyobra­zić, jak to wszyst­ko będzie wyglą­dać.

Trud­no zdo­być to, co naj­lep­sze, ale łatwo zado­wo­lić się czymś, co jest pra­wie albo pra­wie-pra­wie naj­lep­sze, tym, co się już ma, tak było w przy­pad­ku mat­ki i ojca, jak rów­nież bab­ci i dziad­ka, i to wła­śnie robi teraz Em, postę­pu­je tak, jak postę­pu­ją z regu­ły kobie­ty, bo trud­no powie­dzieć, co się ma, a cze­go się nie ma, nim nie spró­bu­je się cze­goś inne­go. I tak to wyglą­da aż do tego śro­do­we­go poran­ka, gdy Em jest świad­ki­nią ślu­bu Harry’ego i Meghan w tele­wi­zji i zosta­je skon­fron­to­wa­na z wiel­ki­mi pyta­nia­mi: Czy napraw­dę moż­na to mieć, taki baj­ko­wy ślub? Czy ktoś tego doświad­cza? Bo Har­ry budzi się codzien­nie wcze­śniej niż Meghan, by zapa­rzyć dla niej poran­ną her­ba­tę z mle­kiem i kar­da­mo­nem. I mówi, że Meghan jest jego naj­lep­szą przy­ja­ciół­ką. A ona ma dłu­gą bia­łą suk­nię, Har­ry wygła­sza mowę i patrzy na Meghan ze łza­mi w oczach, zwra­ca­jąc się do niej zdu­szo­nym, łamią­cym się gło­sem.

„Nie tak wyglą­da praw­dzi­wa miłość” – mówi mat­ka do Em, wzdy­cha i wyłą­cza tele­wi­zor, a oczy Em napeł­nia­ją się łza­mi. „Ależ moja mała! Prze­cież to nie jest napraw­dę! Nie tak to wyglą­da w rze­czy­wi­sto­ści” – pocie­sza ją mama.

Mat­ka chce spró­bo­wać poroz­ma­wiać o tym, co się sta­ło przed uro­dze­niem Em, wyda­je jej się, że może to mieć jakieś zna­cze­nie, ale jakie, tego nie jest pew­na, cho­dzi po pro­stu o to, że gdy poja­wia się dziec­ko, mogą zacząć wypły­wać róż­ne rze­czy z prze­szło­ści. Mat­ka ma nie­wiel­kie drew­nia­ne pude­łecz­ko, któ­re jest poma­lo­wa­ne na czar­no i któ­re chcia­ła­by poka­zać Em. Nale­ża­ło kie­dyś do jej ojca, to w pew­nym sen­sie jedy­ny przed­miot, któ­ry po sobie zosta­wił, może Em zechce je poda­ro­wać swo­je­mu dziec­ku, może to dziec­ko będzie ukła­dać w nim biżu­te­rię, mle­cza­ki i pukle obcię­tych wło­sów. „Umar­ła­bym, gdy­bym nadal z nim była” – mówi mat­ka. – „Ale nie zapo­mnia­łam o tam­tym cza­sie, nie mogła­bym o nim zapo­mnieć”. Mat­ka wie, że ojciec jest wiel­ką, czar­ną dziu­rą w życiu Em, wie, że Em nosi w sobie wie­le pytań, któ­re tak jak­by zasty­gły w jej wnę­trzu, ale teraz, gdy cho­dzi w ostat­nich tygo­dniach cią­ży, te pyta­nia mogą znów zostać zada­ne. Mat­ka ma wie­le doświad­czeń, któ­ry­mi chcia­ła­by się podzie­lić. „Mimo wszyst­ko wycho­wy­wa­łam cię sama” – mówi. – „Mimo wszyst­ko już to kie­dyś zro­bi­łam”. „Moż­na zada­wać pyta­nia” – mówi cicho (w ogó­le gada tyle bez­u­ży­tecz­nych rze­czy), do sie­bie samej albo do Em, któ­ra tak czy ina­czej jej nie słu­cha. Em głasz­cze się jed­ną ręką po brzu­chu, bar­dziej leży na kana­pie niż na niej sie­dzi, oczy ma bar­dziej zamknię­te niż otwar­te.

Upły­wa dużo cza­su, zanim Em zbie­ra się na odwa­gę i zaczy­na zada­wać pyta­nia, czę­sto tak bole­sne, że tra­fia­ją w mat­kę niczym pla­sti­ko­we kulecz­ki z zabaw­ko­we­go pisto­le­tu. Jak na przy­kład: „Gdzie był mój ojciec, gdy się uro­dzi­łam?”. Albo: „Cze­mu nie chciał z nami być?.