Escape

historie marne

cia­stem z odpa­dów, bar­dzo małym mia­stem, z któ­re­go tyl­ko wyjeż­dżać i wyjeż­dżać
wymę­czo­nym hasz­ta­giem, doni­kąd wąską ścież­ką
i nią

w klu­bie, w miesz­ka­niach obcych, w kiblu na auto­stra­dzie:
któ­re sło­wo sta­nie się cia­łem; któ­re cia­ło sło­wem tyl­ko (o nim: zapo­mnieć
jak naj­szyb­ciej)
któ­re wyjąć łyżecz­ką
któ­re ręką w jało­wej ręka­wicz­ce

przystanek na żądanie, psy

a lep­ko­ścią było lato zachłan­nie wyrwa­ne z mie­się­cy poprzed­nich
ich cie­płe­go jesz­cze środ­ka, nużą­co spój­ny rytm cze­ka­nia panien
w kwie­ci­stych sukien­kach, w espa­dry­lach. pew­na oczy­wi­stość zda­rzeń:
że snu­ło się wąt­ki o kole­gach, o kole­żan­kach, że mówi­ło się chodź
docho­dzi­ło w pięć minut. teraz lep­kość, w rękach siat­ki z lidla, z bie­dron­ki
i o roz­jaz­dach oczy­wi­ście, ocza­mi po chod­ni­ku, po uli­cy. to jest być
to jest mobil­ność, szcze­kacz­ka infor­mu­je. prze­wóz tłusz­czy do zajezd­ni
widzia­łam: psy jak mar­twe w auto­bu­sach, ich zmia­ny, roz­kład na war­stwy
psią krew. morza kwie­ci­stych sukie­nek, ręce lep­kie jak tłuszcz. oczy­wi­stość
zda­rzeń; że plo­tło się war­ko­cze, trosz­czy­ło o zwie­rzę­ta, słod­kie różo­we mię­so
w zie­mi nagie kości stóp. widzia­łam: lep­kość panien w espa­dry­lach
kwie­ci­stych sukie­nek łąki i morza (i tonę­łam w nich pra­wie)
przy­sta­nek na żąda­nie, psy

niebieska (intro/outro)

dba­ły o nią ścia­ny
dba­ły o nią drzwi
więc teraz musi leżeć
okna na ogół czy też okna zazwy­czaj na zewnątrz
szcze­rzą się: są to histo­rie tak pro­ste
że aż prze­zro­czy­ste
/
dba­li o nią z całych sił
naresz­cie jest spo­kój
powi­dok posta­ci – na opak
a co na złość: wszyst­ko

albo po pro­stu wszyst­ko co inne
we mnie: naraz bled­nie. ciszej
i ciszej

ESC

inna już bie­gła­by po, prze­cież te dziew­czy­ny robią co chcą
w takich przy­pad­kach dobrze wie­dzą co robić, zna­ją model uciecz­ki
ja nie zna­łam
ucie­ka­łam po raz pierw­szy po recep­tę, nic mi z tego nie zosta­ło
poza nie­sma­kiem. tyle się mia­ło z tego zda­rzyć i nic
nie sta­ło się, tyl­ko ten nie­smak uwie­rał ogrom­nie
3 mie­sią­ce póź­niej od życia do życia nabrzmia­łym od eks­pa­tów pocią­giem
w dro­dze nicze­go nie chcia­łam, mia­łam narę­cze pytań o war­to­ści o sens
prze­lot­ną nadzie­ję by w koń­cu prze­stać chcieć ucie­kać
dru­gi raz prze­li­czy­łam się poważ­nie: choć umia­łam liczyć dobrze to źle poli­czy­łam
że zdą­żę, nie zdą­ży­łam – tyle się mia­ło z tego stać i nic się nie sta­ło
zosta­łam