Espace room

stypa

sko­ro wszyst­ko sobie wytłu­ma­czy­łem to skąd tyle zło­ści?
w tym drże­niu jest ata­wizm podob­ny rucho­wi sto­py do chu­jo­we­go dub­ste­pu.

mamy ten cud – z dwoj­ga nas rodzi się wszech­świat. zero w nie­skoń­czo­ność
przy każ­dym powsta­niu. tyl­ko skąd tyle zło­ści i drże­nie zwie­rzą­tek
na widok tego któ­re już nie zadrży.

od zera już zawsze w „na zawsze”. pomyśl że w poło­wie pęka ci krę­go­słup;
nie będzie wypła­ty; koń­czy się wyda­nie.

repe­ta w miej­sce cią­gło­ści. poszar­pa­na taśma.

błony

zabaw­ne jak łatwo oddzie­la­my wnę­trze od miliar­da resz­ty
powo­łu­jąc się na skó­rę rybi pęcherz książ­kę do przy­ro­dy.
jak­by imię było cierp­kim winem. beł­ko­tem chro­nio­nym
przed wła­sną natu­rą jedy­nie przez kształt naczy­nia.
a wystar­czy podziu­ra­wić to wszyst­ko paznok­cia­mi
wpu­ścić tro­chę powie­trza. jeden to dwa
a dwa to już pchli cyrk.

klasa be

na nas też przyj­dzie pora. jak w tanim sla­she­rze
znaj­dzie się obcość za maską i na gar­ba­tych ple­cach
zanie­sie nas w miej­sce błysz­czą­ce rybi­mi oczy­ma.

spró­bu­je­my się kiwać w rytm sta­wia­nych kro­ków
na ścież­ce cichej ciszą mar­twej ryby
i jed­no­cze­śnie gwar­nej jak to co w rybim wnę­trzu.

naucze­ni wybie­rać nawet gdy nie trze­ba
rzu­ca­my w prze­strzeń sło­wa twar­de jak chi­ty­na
pozor­nie nie­od­wra­cal­ne. resz­ta się koły­sze.