Excalibur (6)

Tak jak telewizor

Słu­chaj­cie kobie­ty, może nazwie­cie to schi­zą
Lubię dobrą tele­wi­zję, mia­łem ten… tele­wi­zor
To z życia epi­zod jak? Tele­wi­zor? Tak, to epi­zod

Ej pano­wie, chy­ba każ­dy z was wie
Bez tele­wi­zji moż­na, tele­wi­zo­ra nie
Kie­dy dzień powsze­dni jak lep na kawał­ki cię tnie
Czas na wie­czo­ryn­ki, baj­ki, mumin­ki
Słod­kie jak lan­dryn­ki, man­da­ryn­ki
To nowi­ny są tu, nie nowin­ki

A było to tak: minę­ło z 6 lat
Ten tele­wi­zor zdo­by­łem bez rat
Dzi­siaj grad, bez tele­wi­zo­ra, za oknem padał
Zaje­bi­ście się nadał, bo ogól­nie gadał
Co miał w pro­gra­mie, gdzie tam panie prze­kła­ma­nie
Na kola­cję, obiad czy śnia­da­nie

Na zawo­ła­nie, na praw­dzi­wej spon­ta­nie
No tak tak kocha­nie, na łba poła­ma­nie
Zie­lo­ne­go poję­cia, co się sta­nie
Tanie czę­ści czy nie, zanie­dba­nie?
To to, czę­ści tanie, a nie zanie­dba­nie
To roz­cza­ro­wa­nie, to nie­do­wie­rza­nie

Niby było wszyst­ko oka,
Kumasz, tele­wi­zor? Fatal­ne roz­da­nie
Zakłó­ce­nia z atmos­fe­ry, szme­ry, baje­ry
Sra­nie w banię, pier­do­le­nie na sce­nie
Myśl, ten naby­tek to nie­po­ro­zu­mie­nie
Przy­zwy­cza­je­nie, zobo­wią­za­nie

Dla dzie­cia­ka niech baj­ki ma, ma na ekra­nie
Filip, bie­da, rady tu nie da nikt
Tele­wi­zor się nie bał, zje­bał się w mig
Chcia­łem napra­wić, lecz się nie dał i znikł
I zni­kły jego wewnętrz­ne atu­ty
Samo opa­ko­wa­nie, w środ­ku pusty, zepsu­ty

Stu­kam, tele­wi­zor, sygnał nie docie­ra
Wypier­do­lić, w piz­du i cho­le­ra
Tera pro­blem z gło­wy, nie ugo­to­wa­ny, a goto­wy
Wyje­ba­łem sta­ry, a naby­łem nowy

Ten, kto wie, jak moi wro­go­wie, to powie
Tele­wi­zo­ry robią z gło­wy jajo pano­wie
Mimo to znów na wizji pochło­nię­ty w tele­wi­zji
M‑A-G-I‑K kon­tra hipo­kry­zji