Histeria

Dziesięć dni krwi

Udaj­my się na wyspę i złap­my świ­nię.
Złap­my ją przy stud­ni.
Podziel­my ją i zjedz­my aż po try­ska­ją­ce zeń wnętrz­no­ści, mówi­łeś.
Udaj­my się po worek soli mor­skiej, mówi­łeś.

A po śmier­ci przy­ja­cie­la, kto zła­pie świ­nię? Kto roz­dzie­li wśród nas jej cie­płe ner­ki?
Podaj mi pęcherz wzno­szą­cy się wyso­ko w powie­trze!

A ty zaję­ty prze­kła­da­mi, ana­li­za­mi zapo­mnia­łeś o naszym spo­tka­niu, czyż nie?

Opo­wiedz mi,
jak było tam­te­go dnia.
Kto i jak posta­wił krop­kę?
Nie znam Baek­bo­ma, czy Yuk­dan­ga.
Powiedz, pro­szę. Naocz­ni świad­ko­wie, nabraw­szy wody w usta, sta­rze­ją się i umie­ra­ją.

Ostat­nio jestem dziec­kiem.
Angiel­ski mi się ciśnie na język? Nie wal­czę z tym.
Nie myśl, że deska do kro­je­nia oprze się napo­ro­wi noża,
a popiel­nicz­ka znie­sie żar tlą­ce­go się papie­ro­sa.

Ten dzień jest alar­mu­ją­co nie­zwy­czaj­ny.
Reagu­ję z wyostrzo­ną wraż­li­wo­ścią, wręcz mam ocho­tę ukraść coś, cze­go nie potrze­bu­ję.
Spusz­czam majt­ki i sta­ran­nie zakła­dam pod­pa­skę, a jed­nak
kie­dy tak bie­gam wte i wewte, myślę, w sumie to po co?

Po tygo­dniu krwa­wie­nia odli­czam dni za pomo­cą pigu­łek, zwy­cza­jem tak zwa­nych dzi­siej­szych mło­dych.
Nie mówisz o stud­ni ani o tar­gu. Nie wspo­mi­nasz o tym, jak two­je rodzin­ne mia­sto zdu­sił stan wojen­ny.
Wier­cę ci dziu­rę w brzu­chu.

To dla­te­go, że dzi­siaj, sto­jąc obok pło­ną­ce­go komi­sa­ria­tu,
mam ocho­tę wyrwać sobie maci­cę i wyko­pać ją w powie­trze.

Martwa piłka

Nigdy nie byłam złą oso­bą.
Nie mia­łam nagłych odchy­leń.
Czy szłam po łuku, czy krót­ką pił­ką,
czy też toczy­łam się ocię­ża­le,
nigdy nie chcia­łam niko­go skrzyw­dzić.

Niczym zawod­nik po kon­tu­zji na ław­ce rezer­wo­wych,
choć pod szwa­mi kry­ją się rany,
na dany znak wra­cam do życia bez waha­nia.

Uję­ta w koniusz­ki pal­ców,
to zno­wu waląc kogoś pro­sto w trze­wia,
jestem prze­dłu­że­niem two­je­go cia­ła.
Nie­po­ję­ta jest głę­bia mojej szcze­ro­ści.

Nie nazy­waj mnie mar­twą pił­ką.
Pędzę z całych sił dokład­nie w to miej­sce,
gdzie całe two­je cia­ło sku­pia się w jed­nym punk­cie kosmo­su,
w chwi­li zde­rze­nia.

Ponad ogro­dze­niem,
tnąc gęste powie­trze, mknę.
Spod bor­do­wych szwów roz­wi­jam skrzy­dła.

Zosta­wiam za sobą pęka­ją­cą od wiwa­tów i lamen­tów mura­wę week­en­du.
Zmie­rzam w samo ser­ce cza­su bez elek­tro­nicz­nych szyl­dów.
Niczym kamyk na pia­sku iskrzę spo­za zmarsz­czek cza­su.