Ja z samą sobą i śmiercią

paw

chcę żebyś zauwa­żył, że mogło­by mnie nie być.
jestem chu­jem, bo chcę żebyś pła­kał
nad moim szpi­tal­nym łóż­kiem. pustym.
zosta­ła­by tyl­ko pościel pach­ną­ca wymio­ta­mi,
bo pew­nie przed śmier­cią puści­ła­bym pawia.

ukochana płyta

wzmo­żo­ne poszu­ki­wa­nia pły­ty chod­ni­ko­wej
pod któ­ra moż­na wpeł­znąć. pamię­tam też kie­pa,
któ­ry towa­rzy­szył mi w tym marze­niu.
i pode­szwy butów. i rześ­ki wiatr wpy­cha­ją­cy zapach
dol­nych warstw miej­skiej atmos­fe­ry pod moją pły­tę.
oka­zu­je się że jed­nak marzę.

lubię słońce

bar­dzo lubię słoń­ce. po chwi­li mózg zosta­je uśpio­ny.
to bar­dzo zręcz­ne oszu­stwo natu­ry.
prze­sta­jesz pamię­tać, jak bar­dzo nie pasu­jesz do cia­ła.
prze­sta­jesz pamię­tać. bar­dzo lubię. słoń­ce.

hobbystka

gro­ma­dzę ubra­nia jak zie­mię,
któ­rą zasy­pu­je się grób.
myślę o przy­szło­ści.
będzie mi w nich do twa­rzy,
bo dobrze bla­do­ści w kolo­rze.
i w koń­cu będzie porzą­dek.

gro­ma­dzę ubra­nia jak stos
łatwo­pal­ne­go mate­ria­łu.
suche szma­ty pło­ną pięk­nie,
a mi dobrze w pło­mie­niach.
myślę o przy­szło­ści zie­mi.
nie zaj­mę dużo miej­sca.

dzieckość

wra­ca­ją poran­ki na tur­ku­so­wym pod­da­szu.
kwia­ty pol­skie w twar­dej okład­ce. strach, że mały
owad z pan­ce­rzy­kiem wej­dzie mi do ust kie­dy śpię.
bab­cia wal­czą­ca z ogród­kiem. dzia­dek z cho­ro­bą
psy­chicz­ną i warsz­ta­tem. ja z samą sobą i śmier­cią.
jeże­li kie­dyś mia­łam marze­nia, to chy­ba było wła­śnie
nigdy.

tłu­ste śnia­da­nia, sza­ry tele­wi­zor uni­tra, bab­cia
mówi – czar­no bia­ły dziec­ko, ale prze­cież nic w obra­zie
nie było ani czar­ne ani bia­łe. mat­ka boska
naj­smut­niej­sza na świe­cie. w wiśnio­wej sza­cie.
myśla­łam, że umar­ło jej to nie­mow­lę, któ­re trzy­ma­ła,
bo do tej pory widzia­łam kobie­ty z tej oka­zji
szczę­śli­we.