Jak upadła rewolucja

Czarna ziemia pamięta, ludzie też

jesz­cze tro­chę, a umrze ostat­ni
rol­nik w mojej rodzi­nie
pola kuku­ry­dzy, liście zie­lo­nej sała­ty
zafa­lu­ją mu na poże­gna­nie
ziem­nia­ki ze smut­ku zako­pią się w zie­mi
faso­la nisko zwie­si swo­je strą­ki
grząd­ka­mi zapła­czą cebu­la, arbu­zy
smacz­ne i bez­rad­ne wobec śmier­ci
świat roślin popad­nie w żało­bę
ale nie czło­wiek, czło­wiek powie: gnój
nie sąsiad, i na gno­ju wszyst­ko mu wyro­sło

Goła

Szu­kam kobie­ty, gołej kobie­ty
kobie­ta musi być goła –
nie, ta nie, nie każ­da pasu­je.
Zdję­cia gołych kobiet nic tu nie pomo­gą
ta, któ­rej szu­kam
jest napraw­dę goła
nie naga, a goła, tak wła­śnie wyglą­da
goła.
Prze­ko­na­cie się, kie­dy ją ujrzy­cie.

Nie wiem, jak ją opi­sać –
lubi ostre przed­mio­ty i chęt­nie
eks­pe­ry­men­tu­je z języ­kiem.
Dacie jej ołó­wek, zoba­czy­cie
jak ołó­wek zni­ka.

Szu­kam kobie­ty, nie musi być goła
żeby wszyst­ko poka­zać, i nie musi
poka­zy­wać, żeby była goła.
Szu­kam kobie­ty, gołej kobie­ty
szu­kam kobie­ty do roz­mo­wy.

Idą lepsze czasy

W radiu mówią: będzie cięż­ko
jestem w tram­wa­ju i nie wiem
czy cho­dzi o pie­nią­dze, czy o to
że muszę stać
wszyst­kie miej­sca są zaję­te
poza jed­nym, któ­re­go ludzie uni­ka­ją
bo odwró­co­ne jest tyłem do kie­run­ku jaz­dy

sia­dam, a razem ze mną roz­sia­da się
pew­ność sie­bie, jak wiel­ki liść filo­den­dro­na
odsu­wa pasa­że­rów i robi mi miej­sce

w radiu mówią: idą cięż­kie cza­sy
ale teraz już jestem goto­wa, sie­dzę
na sie­dzą­co łatwiej przy­jąć takie wia­do­mo­ści
sie­dzę odwrot­nie niż resz­ta i myślę
odwrot­nie, i sły­szę odwrot­nie:
idą lep­sze cza­sy

i znów to samo: będzie cięż­ko
tyl­ko że mnie cały czas jest cięż­ko
choć nie wiem dla­cze­go

sły­szę sze­lest liści, może to pal­ma
odwra­cam się, któ­ryś z pasa­że­rów
też nabrał tej buj­nej pew­no­ści –
nie­ru­cho­mej, roz­ło­ży­stej
jak moja

[Inni gaszą na sobie fajki]

Inni gaszą na sobie faj­ki,
kie­dy chcą się uka­rać.
Ja wycho­dzę na dwór
mię­dzy ludzi – i roz­ma­wiam.

Jak upadła rewolucja

Śni­łaś mi się –
mówi pani Tidža,
kole­żan­ka mamy.
– Nio­słaś sztan­dar,
za tobą szli ludzie. –
Nie pytam, ale wiem,
że pro­wa­dzi­łam ich
bar­dzo okręż­ną dro­gą.

[ludzie lubią sceny]

ludzie lubią sce­ny
z krwią i sek­sem.
cyc­ki, poślad­ki
sło­wem: fil­my akcji.
lubią, kie­dy ktoś komuś
przy­wa­li, ktoś kogoś
wyru­cha itd.
(ale nie chcę być wul­gar­na).
lubią to,
choć nigdy bym nie powie­dzia­ła:
dzwo­niąc do ich drzwi,
zawsze sły­szę ten sam dzwo­nek –
pta­si trel.