Kielich upojenia (1)

Toast

Nalej, Mar­ci­nie, do peł­na!
Bra­cia, wypij­my, a ja wam zaśpie­wam
o tym, jak widzę świat.
Naj­pierw: kto zie­mi praw­dzi­wy syn,
ma odwa­gę w sto­sun­ku do bólu –
no bo po co jeste­śmy na świe­cie?!

Po dru­gie, bra­cia: kto sil­ny,
ten cicho pra­cu­je, dzień w dzień haru­je
w boju z swo­imi brać­mi;
a kie­dy nad nim pod­no­si się noc,
budzi się w nim naj­wyż­sza moc:
po wła­snym ser­cu ryje.

I trze­cie: to pięk­ne dzie­ło,
ten świat – jest pęk­nię­ty pośrod­ku,
kto mówi, że nie, sam sie­bie zwo­dzi;
kto zaś poznał tę ranę świa­ta
i jed­nak nie wyle­wa łez,
ten to jest chło­pem na schwał.

I jesz­cze raz – nalej, Mar­ci­nie!
Do dna, bra­cia, i teraz –
czy jesz­cze coś nam prze­szka­dza?
Czy trze­ba, bra­cia, jesz­cze słów?
Kochaj­my ten prze­klę­ty świat –
Kaj­fa­szem, kto jest prze­ciw!

Mężczyzna na szczycie

Hej, obło­ki tam przez pola – dokąd?
Dokąd, rze­ko, two­ja wola – dokąd?
Chcia­ło­byś pole­cieć, drze­wo?
Kwia­ty, liście na gałę­ziach – dokąd?

Ej, dziew­czy­no tam na ścież­ce – dokąd?
Chu­s­ta i spód­ni­ca-skrzy­dła – dokąd?
Konie roz­pę­ta­ne wia­trem,
a na koniach mło­de lata – dokąd?