Kielich upojenia (2)

[Kuj mnie]

Kuj mnie, życie, kuj!
Jeśli jestem sta­lą, będę brzmieć.
Jeśli krze­mie­niem – roz­iskrzę się,
A jeśli szkłem – roz­pry­snę się.

Dies irae

Dom
roz­ko­ły­sał swój wiel­ki dzwon;
jak­by roz­pa­czał nad mia­stem Bóg,
krą­ży głos pośród pól,
puka do okien, wali w drzwi,
przez dachy ze skrzy­deł strze­pu­je
zgro­zę, co w ludzi wstę­pu­je,
stra­szy dziec­ko i rękę ponu­rą
zanu­rza star­co­wi w pierś i sny.

Przed każ­dą twa­rzą
zwier­cia­dło okrut­ne:
nic ci nie pomo­że,
zapłać rachu­nek!

W czar­nej chmu­rze, zbi­ci w gro­ma­dzie
lwy i woły skrzy­dla­te,
anio­ło­wie z mie­cza­mi, orły i smo­ki
w powie­trzu roz­ko­ły­sa­nym.

Łysi pro­ro­cy, siwy pąt­ni­cy
z czasz­ka­mi u pier­si wśród nich falu­ją,
niczym reli­kwie je trzy­ma­ją,
kobie­ty zaś sto­py ich z pła­czem cału­ją.

Cały hory­zont zapeł­nio­ny chó­ra­mi
miesz­kań­ców nie­biań­skich – każ­dy jak miecz:
sto­ją tam w sła­wie, ich aure­ole
poły­sku­ją jak tęcza, jak paw:
wszyst­ko jest sztyw­ne, wszyst­ko w bez­ru­chu,
świę­ci jak iko­ny pra­sta­re
prze­szy­wa­ją wzro­kiem zmrok;
co żywe, chy­li się nisko ku zie­mi,
tak palą tra­wę pie­ką­ce pro­mie­nie.

Słu­chaj­cie jeźdź­ców, słu­chaj­cie tęten­tu!
Świat – jak skó­ra na bęb­nie,
kopy­ta – twar­de pałecz­ki,
coraz usil­niej i bez­li­to­śniej
biją go w twarz:
chu­de postu­ry
żgać, mor­do­wać
jadą ku nam!

Zie­mia osu­wa się na kola­na,
zie­mia pada na twarz:
„Łasko, przy­bądź w żarze pło­mien­nym,
zim­no prze­ni­ka do kości, do cna.
Łasko, przy­bądź ogni­sta,
spal cia­ła i dusze, ura­tuj nas!”

Łaska przy­by­wa z hukiem orga­nów,
z sobą ma bęb­ny, trą­by i dzwo­ny.
Łaska pły­nie, Łaska ryczy:
„Zna­mię, się­gnij od środ­ka do koń­ca,
zna­mię, śpiesz się na wszyst­kie stro­ny!”

Anio­ło­wie mie­cza­mi wska­zu­ją dro­gę,
tu, tam, w poprzek, wzdłuż,
a z chmur zwie­rząt skrzy­dla­tych
zle­wa­ją się czte­ry rze­ki spie­nio­ne:
znak krzy­żu­je zie­mię i ludz­ki ród…