Kodeks Pomylonych (1)

Kiedyś Pomyleni mieli miasta

Kie­dyś Pomy­le­ni mie­li mia­sta obsia­ne ze wszyst­kich stron lękiem. Wscho­dził szyb­ko, był łatwy w upra­wie, czer­nił się i odstra­szał Nor­mal­nych. Bali się wcho­dzić w łany przy­po­mi­na­ją­ce noc.

Pomy­le­ni rodzi­li się maj­stra­mi. Led­wie przy­cho­dzi­li na świat, ich pal­ce sta­wa­ły się zakład­ni­ka­mi głów, któ­re żąda­ły mate­rii dla swych wizji. Dło­nie, pozba­wio­ne rze­mieśl­ni­czej sub­stan­cji, głu­pia­ły: biły same sie­bie, co dla nie­po­zna­ki nazy­wa­no kla­ska­niem, albo rzu­ca­ły się ludziom do gar­deł.

Pomy­le­ni, aby unik­nąć obłę­du, uczy­li nie­mow­lę­ta gawo­rze­nia w gli­nie. Star­sze dzie­ci wypo­wia­da­ły się w papie­rze i drew­nie. Dla doro­słych suro­wiec sta­no­wi­ło wszyst­ko, co zdo­ła­li pochwy­cić. Raz uję­te­go two­rzy­wa nie odkła­da­li dopó­ty, dopó­ki nie sta­ło się tym, o czym pomy­śle­li. Dla­te­go ich warsz­ta­ty mia­ły roz­miar gar­ści, a opusz­cza­ją­cy je przed­miot zazwy­czaj był minia­tu­rą.

Nosi­li kafta­ny z ręka­wa­mi do zie­mi, któ­re pod­wi­ja­li za dnia, a nocą niań­czy­li w nich rze­czy. Gdy uzna­wa­li, że są goto­we, posy­ła­li je na służ­bę resz­cie.

Dzi­siaj Pomy­le­ni mają tyl­ko domy. W nich reszt­ki bibu­ły. W nie­wo­li pro­du­ku­ją dziu­ry w wyci­nan­kach. Dużo śpią.

Pora ich obu­dzić.

Ptak