Le voyage ivre

Loop

Ten chło­piec zasu­wa na bate­riach lub na jakiejś fazie. W rower­ku wmon­to­wa­no mu gło­śnik blu­eto­oth, z któ­re­go sły­chać pod­łą muzy­kę. Taki widok mógł­by być uro­czy, ale nie jest wca­le. Widać to dobrze na naszych ser­we­rach; trwa spek­takl diod i nie­znacz­ne­go szu­mu. Naraz bły­ska­ją logo­ty­py i krysz­ta­ły, dro­go­cen­ne krusz­ce z Doli­ny Krze­mo­wej, prze­cią­żo­ne chmu­ry danych.

Z przed­sta­wi­cie­la­mi mediów, ducho­wień­stwem i gar­ścią opia­tów w zana­drzu, cze­ka­my na jakiś znak, ale taki nie nad­cho­dzi. Co uda­ło się usta­lić, wszyst­kie zna­ki; wszyst­kie uży­tecz­ne wróż­by zosta­ły prze­chwy­co­ne lub – co gor­sze! – są chwi­lo­wo nie­do­stęp­ne.

Stan wyjątkowy

Stan wyjąt­ko­wy jest zawsze. Bez­kształt­ny, zwrot­ny i wszech­obec­ny. Ter­ror racz­ku­je i za chwi­lę zacznie mówić. Teraz ma dia­li­zę i docho­dzi do sie­bie – spójrz­cie jaki jest sła­by; wkrót­ce wypad­ną mu zęby. Ogło­si­my żało­bę i napu­ści­my na sie­bie hor­dy; wywie­si­my fla­gę i porzu­ci­my bom­by.

Stan wyjąt­ko­wy jest teraz. Cumu­je­my, kapi­ta­nie! Sła­nia­my się nisko, nasze pon­to­ny na pły­ci­znach. Czy przy­wi­ta­ją nas narę­cza­mi kwia­tów? – I kwi­tów.

Podróż zimowa

Cię­ża­ry wiszą nad pej­za­żem. Śnieg jest brud­ny i wzbu­dza któ­reś świa­tło, nie­bie­skie czy różo­we. Powie­trze sta­wia opór, powo­du­jąc zawrót gło­wy. Przez mróz wid­mo­wy i zawie­si­sty brnie nasza gru­pa wystro­jo­na odświęt­nie i żałob­nie. Pomniej­sze­ni jeźdź­cy – i tak już obar­cze­ni wie­dzą; tech­no­lo­gią nocy – dźwi­ga­ją żary w akwa­riach z krysz­ta­łu.