livestream

romb

wyobraź sobie Miej­sce jako debiut dla Cza­su
Tomasz Puł­ka

ktoś komuś wje­chał na kwa­drat. ktoś
otwo­rzył obóz śmier­ci przy trze­pa­ku. głę­bo­ka kon­spi­ra­cja
każe o tym mil­czeć.
han­dlo­wać spoj­rze­nia­mi jak napi­sa­mi pod kap­slem,
zwo­zić rzeź­by i świa­tło, chłod­ny kom­pot, zanim słoń­ce
znów zacznie napier­da­lać i obie­cy­wać tech­no, pik­sy

posze­rzo­ne o ruch skocz­ka w polu (ma na imię
syner­gia i nosi współ­rzęd­ne jak sekret) albo
rzut dwie­ma kost­ka­mi, z któ­rych jed­ną trze­ba zło­żyć,
żeby spraw­dzić, czy ma ten sam wynik.

każ­dy nasz filtr był skład­nią, mia­ro­wą
ado­ra­cją SVO w uję­ciu POV.
uczy­li­śmy się mówić na jed­nym odde­chu,
po otwar­tych powie­kach śli­zgał nam się puls.

moja mat­ka Riley Reid mówi­ła
jest mnie wię­cej niż spo­ty­ka oko.
moja mat­ka Faye Reagan mówi­ła
głód jest kwe­stią alo­ka­cji ryt­mu.