Mat’ Syraja Zemlja

Freedom is our religion

Na mło­de­go batiusz­kę przy­pa­da hryw­na
żeto­nów na metro. Pokłoń się iko­nie
GPSu, niech palec boski pro­wa­dzi two­je
udrę­czo­ne tem­pem rucho­mych scho­dów
wło­ści tam, gdzie bab­ki wciąż nie zabra­łeś, a i tak zna­la­zła dro­gę,

naj­dłuż­szą, bo jedy­ną. Chu­s­ta cału­je pod­ło­gę
zamiast się­gać po pie­nią­żek, choć nie­je­den pomy­ślał,
wyzwał od zachłan­nych. Miał na ciu­chy w Zarze, ale szko­da zło­ta
na car­skie wro­ta, to co za nimi nie mie­ści mu się

w kar­cie pamię­ci. Prze­ma­wia przez nie­go pro­ces,
jakie­mu pod­da­ła się zna­na mi kul­tu­ra prze­cho­dze­nia w tryb
cało­do­bo­we­go uśpie­nia – bab­ka jest marsz­czo­nym snem,
a raczej ostat­nią jego war­stwą, jesz­cze żywą prze­cho­wal­nią obra­zów
uwiecz­nia­ją­cych czer­wo­ne wyzwo­le­nie. Ma kolor raczej bor­do,
zwłasz­cza tam, gdzie roz­dra­pa­ła stru­pek, kolej­ny w tym tygo­dniu

odcisk na pię­cie pul­su­je wdzięcz­no­ścią
za ple­cy i kola­na, bło­go­sła­wią­ce
w imię ojca syna ducha pod­szy­te histo­rią współ­cze­sną
fon­tan­ny na Pla­cu Nie­pod­le­gło­ści.

Głowienie

Każ­de­go ran­ka wycze­su­ję koł­tu­ny
nie­speł­nio­nych obiet­nic. Łysie­nie to
pierw­sza ozna­ka demen­cji, więc napi­sy na czo­le
powin­ny mieć for­mę tre­nin­gu

przed spraw­dzia­nem z geo­me­trii
prze­strzen­nej pół­ku­li zaocz­nej
stu­dio­wa­nej dzien­nie. Week­end jest od awa­rii sys­te­mu,
a zda­rza się śred­nio pięć razy na dobę,
bez prze­rwy na noc­ny ustęp, gdy nie możesz przy­po­mnieć sobie,
gdzie byłaś poprzed­niej nocy. To mogła być schadz­ka z luna­ty­kiem,
powi­dok pozo­stał jesz­cze na lustrze,

zasła­nia­jąc szmin­kę – jedy­ny dowód na to, że
kie­dyś war­kocz się­gał do pasa

Notatka z nocy: Studium rodzaju żeńskiego

Pisząc ten sen upo­lo­wa­łam od daw­na
poszu­ki­wa­ną koma­rzy­cę,
nie­ob­ję­tą pro­tek­to­ra­tem WWF‑u
czy Mię­dzy­na­ro­do­wej Rady Kobiet.

Krew­ka piszcz­ka na sym­bio­zę nie przy­sta­ła,
mat­ko­wa­ła lepiej niż nie­jed­na na zwol­nie­niu
w bólach rodzą­ca pięć­set

powo­dów wgry­za­nia się w żyłę,
gdzie pły­nie już mat­ka, bab­ka,
tro­chę dziad­ka ¬– niech sobie lepi

z pia­sku chłop­ca na swój obraz i podo­bień­stwo,
kapła­na w świą­ty­ni czte­rech ścian moje­go cia­ła,

varium et muta­bi­le sem­per roz­kru­szo­na z nie­do­pał­ków
pod sto­pą roz­miar 45 jesz­cze drgnie skrzy­deł­ko.

Zacią­gnie się mala­rią, nim pierw­sza rzu­cę w nią kamie­niem.

Alfa­bet del­fi­na

Gdy nie jesteś pierw­szym Vin­cen­tem, nad­ra­biasz tym, co do cie­bie
nie­po­dob­ne – kar­misz płu­ca palo­nym pla­sti­kiem,
ini­cju­jesz graf­fi­ti na zeszy­cie w krat­kę

pod­czas godzi­ny wycho­waw­czej, gdy trze­ba było
obsma­ro­wać ław­kę, dać się poznać w odcie­niach
tęczo­wych. Edu­ka­cja w zakre­sie gry na ner­wach

lubi być tłu­ma­czo­na nową kate­go­rią dia­gno­zy
zja­wisk szar­ga­ją­cych stru­ny gło­so­we: pań­skie dziec­ko
odbie­ra komu­ni­kat wyra­żo­ny wyłącz­nie alfa­be­tem del­fi­na,

co nie mie­ści się w krzy­wi­znach. Lecz zanim prze­ko­nasz się,
czy jego Sło­necz­ni­ki wpi­szą się w kanon, przy­po­mnij sobie
nie­do­szłą Spar­tan­kę, sła­bo­wi­tą mat­kę
aktor­ki teatru antycz­ne­go.

Mat’ Syraja Zemlja

gdy nam Mokosz wyrwa­no z korze­nia­mi
za pan­nę z Naza­re­tu pła­ka­ły na polach malo­wa­nych

bab­ki matek cór­ki uczy­ły pierw­szych ini­cja­cji
oswa­ja­nia z gołym nie­bem wsty­dli­wym za obło­kiem
od rabun­ku drze­wa pozna­nia rośnie nas

star­czy na zimę stu­le­cia gąb do wykar­mie­nia
do zło­że­nia pta­ków ogni­stych na wil­got­nej zie­mi