Meskalina i muzyka

Piszę do pana z dalekiego kraju

1

Słoń­ce mamy tutaj, powie­dzia­ła, raz na mie­siąc, do tego na krót­ką chwi­lę. Na wszel­ki wypa­dek codzien­nie prze­cie­ra­my oczy. Na próż­no. Nie­ubła­ga­ny upływ cza­su. Słoń­ce poja­wia się zgod­nie z roz­kła­dem.

Mamy całą masę rze­czy do zro­bie­nia, tak dłu­go, jak jest jasno, led­wie zdo­ła­my przyj­rzeć się sobie.

Nie­do­god­ność dla nas: nocą, kie­dy musi­my pra­co­wać, a nie­ste­ty musi­my, wciąż rodzą się kar­ły.

2

Kie­dy masze­ru­je­my przez wieś, zwie­rza mu się dalej, bywa, że napo­ty­ka­my na dro­dze spo­re wypię­trze­nia. To góry, więc prę­dzej czy póź­niej musi­my zgiąć kola­na. Na nic opór, ina­czej nie mogli­by­śmy posu­wać się naprzód, nawet za cenę bólu.

Nie mówię o tym po to, by ranić. Mogła­bym powie­dzieć o wie­lu innych rze­czach, jeśli napraw­dę chcia­ła­bym zra­nić.

3

Świt jest tutaj sza­ry, powie­dzia­ła mu jesz­cze. Nie zawsze tak było. Nie wie­my, kogo za to winić.

Nocą bydło gło­śno ryczy. Ryk jest dłu­gi i prze­cią­gły. Ogar­nia nas współ­czu­cie, cóż jed­nak mamy zro­bić?

Ota­cza nas zapach euka­lip­tu­sów: bło­gość, spo­kój, jed­nak nie da on rady ochro­nić nas przed wszyst­kim, a może uwa­ża pan, że napraw­dę nas przed wszyst­kim ochro­ni?

4

Jesz­cze jed­no sło­wo do pana, wła­ści­wie – pyta­nie.

Czy w pań­skim kra­ju rów­nież pły­nie woda? (nie przy­po­mi­nam sobie, by mówił mi pan o tym). I czy przy­pra­wia o dresz­cze, jeśli to rze­czy­wi­ście ona.

Czy ją lubię? Nie wiem. Kie­dy jest zim­na, czło­wiek czu­je się w niej sam jak palec. Ina­czej rzecz się ma, kie­dy jest cie­pła. Zatem? Jak to oce­nić? Pro­szę mi powie­dzieć, jak wy, tak inni, ją oce­nia­cie, kie­dy mówi­cie o niej otwar­cie, bez ogró­dek?

5

Piszę do pana z koń­ca świa­ta. Chcę, żeby pan to wie­dział. Drze­wa drżą bar­dzo czę­sto. Zbie­ra­my liście. Mają nie­sa­mo­wi­cie dużo żyłek. Na co im one? Tyl­ko to je łączy z drze­wa­mi, a my, nie­co skrę­po­wa­ni, roz­cho­dzi­my się.

Czy życie na zie­mi nie mogło­by się obyć bez wia­tru? Czy to koniecz­ne, żeby wszyst­ko drża­ło, wciąż i wciąż?

A do tego pod­ziem­ne wstrzą­sy, wstrzą­sy we wła­snym domu, jak ata­ki zło­ści, któ­re poja­wi­ły­by się przed wami niczym groź­ne isto­ty, by wyrwać z was wyzna­nia.

Nic nie widać, nic, co war­to by doj­rzeć. Nic, a jed­nak drży­my. Dla­cze­go?

Podwójne życie

Pozwo­li­łem moje­mu wro­go­wi uro­snąć we mnie.

Wśród wszyst­kich mate­ria­łów, któ­re zna­la­złem w mojej gło­wie, wśród moich podró­ży, moich stu­diów i moje­go życia, dostrze­głem spo­ro takich, któ­re nie były mi do nicze­go potrzeb­ne. Po latach, wie­lu, wie­lu latach dostrze­głem, że cokol­wiek bym zro­bił lub zgłę­bił, pozo­sta­ło­by spo­ro cał­kiem nie­po­trzeb­nych. Nie­po­trzeb­nych, jed­nak tam.

Byłem tym zakło­po­ta­ny, raczej – poru­szo­ny, nie zda­jąc sobie spra­wy, iż był spo­sób, żeby je wyko­rzy­stać. Pozo­sta­wia­łem za sobą nie­wy­ko­rzy­sta­ne mate­ria­ły, ot tak, cał­kiem nie­win­nie, tak jak je znaj­do­wa­łem.

Ja, podob­nie jak to robią wszyst­kie isto­ty na świe­cie, w naj­lep­szym wypad­ku wyko­rzy­sty­wa­łem tyl­ko resz­tę.

Tak więc stop­nio­wo, powsta­jąc na tych reszt­kach wciąż tej samej, co oczy­wi­ste, natu­ry (bowiem kon­se­kwent­nie odrzu­ca­łem rze­czy tego same­go rodza­ju), stop­nio­wo kształ­to­wa­ła się we mnie i uro­sła zawa­dza­ją­ca mi isto­ta.

Począt­ko­wo była to naj­praw­do­po­dob­niej isto­ta bez spe­cjal­ne­go zna­cze­nia, któ­rych tak wie­le poja­wia się na świe­cie. Jed­nak z cza­sem, paso­ży­tu­jąc na rosną­cej ster­cie wro­gich mojej kon­struk­cji mate­ria­łów, doszła do sta­nu, gdzie nie­mal we wszyst­kim była mi wro­giem. Uzbra­ja­na prze­ze mnie, coraz bar­dziej i bar­dziej. Kar­mi­łem w sobie coraz potęż­niej­sze­go wro­ga. Im szyb­ciej pozby­wa­łem się tego, co było mi zbęd­ne, tym bar­dziej czy­ni­łem go sil­nym, dając wspar­cie i poży­wie­nie na kolej­ne dni.

Tym to spo­so­bem przez mój brak ostroż­no­ści rośnie we mnie wróg ode mnie sil­niej­szy. Cóż jed­nak robić? Podą­ża­jąc za mną wszę­dzie, dowie­dział się, gdzie zna­leźć to, co go wzbo­ga­ci, pod­czas gdy ja ze stra­chu przed utra­tą tego, co go wzbo­ga­ci, się­gam po mate­ria­ły wąt­pli­wej war­to­ści, wręcz złe, któ­re nie przy­no­szą mi żad­nej korzy­ści i pozo­sta­wia­ją mnie w zawie­sze­niu na krań­cach moje­go świa­ta. Nara­żo­ne­go przy tym na pod­stęp­ne cio­sy moje­go wro­ga, któ­ry zna mnie tak dobrze, jak nigdy żaden prze­ciw­nik nie znał swo­ich prze­ciw­ni­ków. Oto jak mają się rze­czy, smut­ne rze­czy tego cza­su, dwu­znacz­ne żni­wo podwój­ne­go życia zebra­ne tyl­ko dla­te­go, że nie zorien­to­wa­łem się na czas.

Krzyczeć

Zanok­ci­ca spra­wia mi nie­by­wa­ły ból. Jed­nak naj­więk­szym cier­pie­niem było to, że nie mogłem krzy­czeć. Prze­by­wa­łem bowiem w hote­lu. Zapa­da­ła noc, a mój pokój znaj­do­wał się mię­dzy dwo­ma inny­mi, gdzie spa­li ludzie.

Zabra­łem się więc za wycią­ga­nie z mojej czasz­ki baso­wych bęb­nów, tale­rzy i jesz­cze jed­ne­go instru­men­tu, któ­ry wyda­wał dźwię­ki gło­śniej­sze niż orga­ny. Wyko­rzy­sta­łem cudow­ną moc, jaką dawa­ła mi gorącz­ka, i uczy­ni­łem z nie­go orkie­strę, któ­ra zagłu­sza­ła wszyst­ko. Wszyst­ko drża­ło od wibra­cji.

Wła­śnie wte­dy, pewien, że w tym hała­sie mój głos nie będzie sły­sza­ny, zaczą­łem wrzesz­czeć, wrzesz­czeć godzi­na­mi, aż wresz­cie powo­lut­ku uda­ło mi się ulżyć moje­mu bólo­wi.