Meskalina i muzyka (2)

Polecane narzędzie: grzmot w mieszkaniu

Zamiast nisz­czyć wszyst­kie dzie­cia­ki w oko­li­cy, może­my bez roz­le­wu krwi spra­wić, by w miesz­ka­niu czy domu, z któ­re­go dobie­ga­ją roz­dzie­ra­ją­ce ser­ce okrzy­ki poko­ju, zapa­no­wał grzmot.

Wyma­ga to ogrom­nej siły woli (pew­na prak­ty­ka dużych orkiestr może wska­zać nam wła­ści­wą dro­gę). Raz wznie­co­ny grzmot dzia­ła samo­czyn­nie, na tyle dłu­go, że już żad­ne krzy­ki nie prze­bi­ją się przez barie­rę dźwię­ku. Lepiej nie uży­wać fan­far, a nawet wyima­gi­no­wa­nych instru­men­tów dętych, któ­re powo­du­ją ból gło­wy. Po co spro­wa­dzać na sie­bie takie kło­po­ty?

Z grzmo­tem, pod warun­kiem, że jest łatwy do opa­no­wa­nia, może­my przez pół­to­rej godzi­ny wytrzy­mać sąsiedz­two łobu­zów w apo­geum zaba­wy i krzy­ków. Dłu­żej będzie trud­no.

Czas się ruszyć.

Poza tym zawsze nale­ży ucie­kać ze szkół. Po dwu­dzie­stu latach wciąż może to budzić wspo­mnie­nia.

Atak szczytowy

To bet­ka ukrę­cić komuś łeb, ukrę­cić dzie­sięć łbów, wyrwać z pod­ło­gi jęczą­cą sta­rą pan­nę wraz z krze­słem, w któ­re wro­sła, i zro­bić to tak nagle, że roz­bi­je czasz­kę o meble, a z krze­sła odpad­nie noga. Do tego wystar­czy naj­mniej­sza złość, o ile jest praw­dzi­wa, nato­miast żeby zła­pać górę w Alpach, któ­rą ma się przed sobą, żeby odwa­żyć się ją schwy­cić siłą, by nią potrzą­snąć, potrze­ba kon­kret­nej chwi­li, tego doma­ga się owa impo­nu­ją­ca nudzia­ra, któ­ra stoi przed nami od mie­sią­ca. Oto mia­ra, a raczej mier­ność czło­wie­ka.

Ale do tego potrzeb­ny jest gniew, gniew. Taki, któ­ry nie odpusz­cza żad­nej komór­ce (nawet drob­niut­kie roz­pro­sze­nie jest kate­go­rycz­nie nie­moż­li­we), gniew, któ­ry dłu­żej nie może, któ­ry nie mógł­by już ustą­pić (a pra­wie wszy­scy ustę­pu­ją, jak wte­dy, gdy kawa­łek jest nie­pro­por­cjo­nal­nie duży).

Więc i mnie się to kie­dyś przy­da­rzy­ło. Nie, nie mia­łem w tam­tym cza­sie żad­nych pre­ten­sji do tej góry, z wyjąt­kiem jej wiecz­nej obec­no­ści, któ­ra opę­ta­ła mnie w cią­gu dwóch mie­się­cy. Ale sko­rzy­sta­łem z ogrom­nej mocy, jaką dał mi do dys­po­zy­cji gniew pocho­dzą­cy z włócz­ni wymie­rzo­nej w moją dumę. Mój gniew w peł­nym roz­kwi­cie, w swo­im kul­mi­na­cyj­nym punk­cie, napo­tkał tę wiel­ką, zawsty­dza­ją­cą górę, któ­ra draż­niąc się z moją wście­kło­ścią, czy­niąc ją ogrom­ną, rzu­ci­ła mnie, bez­na­mięt­nie, na sie­bie samą jak na masę, któ­ra napraw­dę mogła­by zadrżeć.

Czy ona się trzę­sła? W każ­dym razie posia­dłem ją.

Atak pra­wie nie do pomy­śle­nia, z zim­ną krwią.

To jest jak dotąd mój szczyt obra­zy.

Człowiek-bomba

Nie, nie mam fabry­ki ani narzę­dzi. Jestem jed­nym z rzad­ko spo­ty­ka­nych ludzi-bomb. Mówię „rzad­ko”, bo jeśli są inni, to dla­cze­go pew­ne­go dnia się nie ujaw­ni­li? To praw­da, moż­li­we, że tak było. Musi­my być ostroż­ni.

„Wybuch­nąć, pew­ne­go dnia to może być nie­bez­piecz­ne” – myśli opi­nia publicz­na.

Po mor­der­stwie – piesz­czo­ty. „Niech sobie gada – myśli opi­nia publicz­na – ale jeśli nadal zabi­ja, jeśli pogrą­ża się w zabi­ja­niu, jeśli w koń­cu doko­na zabój­stwa”, spo­łe­czeń­stwo, zawsze sędzia w swo­jej pro­stej duszy, przy­go­to­wu­je się na potę­pie­nie.

Ale nad­szedł czas, bym zamilk­nął. Powie­dzia­łem za dużo.

Pisa­nie jest zde­cy­do­wa­nie nara­żo­ne na nad­miar.

Jesz­cze jed­no sło­wo, a potknął­bym się o praw­dę.

Poza tym już nie zabi­jam. Wszy­scy znu­że­ni. Skoń­czył się kolej­ny czas w moim życiu. Teraz będę malo­wać, far­by są pięk­ne, gdy wycho­dzą z tub­ki, a cza­sem nawet póź­niej. Tak jak krew.