Mój ojciec

Pierw­szą część życia prze­żył po hisz­pań­sku; zawi­ła skład­nia las mon­ta­nas oka­la­ją­cych wio­skę, sol zry­mo­wa­ny z jego duszą, po kubań­sku alma, koły­szą­cy się wraz z las pal­mas, ostry rytm jego mache­te toru­ją­cej dro­gę przez cana, syla­by pie­śni jego canar­rios nie­sio­nej przez la bri­sa ojczy­stej wyspy, któ­rej się wyrzekł, by wypo­wie­dzieć resz­tę życia po angiel­sku. Żar­gon Nowo­jor­skiej plu­chy, neo­nów, szkła ‒ i cegiel­nia, w któ­rej uczył się pole­ro­wać stal dwa­na­ście godzin dzien­nie. Wystar­czy­ło, aby zaro­bić na uży­wa­ny słow­nik hisz­pań­sko-angiel­ski, któ­ry trzy­mał przy łóż­ku niczym Biblię. Po wie­czor­nej modli­twie, wku­wał pięt­na­ście nowych słów. Kolej­ne­go dnia ćwi­czył je w prak­ty­ce: Buenos dias, tak napraw­dę rodzi­no. Tak napraw­dę mas kawa. Miłe­go dnia tak napraw­dę – i tak samo wie­czo­rem: Gra­cias moja bel­la żona tak napraw­dę za kola­cję. Hisci­stes zada­nie domo­we tak napraw­dę? La vida jest tak napraw­dę difi­cil. Napraw­dę to „tak napraw­dę” zosta­ło jego ulu­bio­nym zwro­tem, któ­re­go tak jak i resz­ty nowe­go życia nigdy tak napraw­dę nie pojął: źle go uży­wał i  nad­uży­wał ku moje­mu zaże­no­wa­niu. Jed­nak to przez ten zwrot naj­le­piej go pozna­łem i naj­moc­niej poko­cha­łem: tak napraw­dę bani­ta pró­bu­ją­cy opa­no­wać język, któ­ry wybrał na swo­je­go pana. Tak napraw­dę mąż, któ­ry nie chciał powie­dzieć mojej mat­ce „kocham cię” po angiel­sku, czło­wiek, któ­ry odszedł nie do koń­ca prze­tłu­ma­czo­ny. Tak napraw­dę w zna­cze­niu: w isto­cie / en efec­to: w zna­cze­niu fak­tycz­nie / de hecho: w zna­cze­niu tego, co zawsze chcia­łem mu powie­dzieć w obu języ­kach: dziękuje/gracias za wyrze­cze­nie się życia w cza­sie prze­szłym, bym mógł odmie­niać się tutaj w cza­sie teraź­niej­szym tego kra­ju, szczerze/asi es, tak napraw­dę.