Mordercze ballady (1)

Bang bang

dla JJ

Ist­nie­je popo­łu­dnie, w któ­re się uwie­rzy. Jed­na jedy­na łód­ka,
któ­ra nie chy­bo­ce.
Raz powiesz: Uko­cha­na.
Ist­nie­je przed­mie­ście. Ja na Two­ich kola­nach, urżnię­ta na amen.
Maki­jaż fatal­ny,
Bo nie dbam, Kocha­nie.
(Kapi­ta­nie) Gdzieś jest świat
Prze­bie­gły (Prze­sta­wio­ny)

[Kochali Cię profesorowie i gwiazdorzy rocka]

Kocha­li Cię pro­fe­so­ro­wie i gwiaz­do­rzy roc­ka,
Lecz Ty, ciem­no­oka, nie umia­łaś kochać.
Aż do dnia, kie­dy prze­peł­ni­ły Cię smu­tek i wdzięcz­ność.
Wdzięcz­ność, że czu­jesz smu­tek. Smu­tek, że tak póź­no.

Kocha­li Cię ksią­żę­ta w dro­gich samo­cho­dach,
I tacy, któ­rym hoj­nie żyro­wa­łaś kre­dyt.
Kochał Cię pewien lekarz, kar­dio­log, przy­stoj­niak.
Tak moc­no, że w ogó­le nie chciał Cię wyle­czyć.

Tyle rado­ści na nic, tyle kar­tek w pie­cu.
Kocha­li tary­fia­rze, bar­ma­ni i księ­ża.
Kocha­li Cię źli chłop­cy i męż­czyź­ni z kla­są,

Lecz Ty, zła­ma­no­ser­ca, nie umia­łaś kochać.
Bo kocha­łaś jedy­nie nie swo­je­go męża.
Bo wybie­ra­łaś rze­ki, mając wszyst­kie morza.