Mówić

Wyspa

Sen, nawet jeśli jest czymś, to na pew­no nie jest tym,
czym jest. Jest jak miej­sce w miesz­ka­niu, w któ­rym
z nie­wia­do­mych przy­czyn od zawsze zbie­ra się kurz.
Jest jak węgorz, co żywi się padli­ną, ale daje smacz­ne
mię­so. W jego mięk­kim środ­ku jest maleń­ka wyspa.
Przyj­rzyj się jej dobrze. Nie znaj­dziesz mnie w niej.

Sen

Nie śpij, bo cię nie znaj­dą,
i nie zabio­rą cię tam,
gdzie cię nie ma. Nie śpij, bo
cię omi­nie – nawet ciąg
rze­czy, co obcho­dzą cię
łukiem spra­gnio­nym
wra­żeń i celów. Nie śnij
mi języ­kiem – język nie
wygra ze śmier­cią, bo od
niej tęże­je. Leży tu
w przy­droż­nych rowach, gdzie
się tło­czą gło­sy: kamie­nie,
w któ­rych dzie­ci ludzi i
zwie­rząt rodzi­ców koły­szą.

Koty

Dzi­siaj prze­biegł mi dro­gę prze­zro­czy­sty
kot. Miał two­ją skó­rę. Był banal­ny.
Złe oczy mnie bolą od tego wido­ku,
i pie­cze mnie w oku mali­gna. I nie
przy­po­mi­nam sobie. Pamięć mam złą, jak
pogrzeb. Złe mam po tobie miło­ści. Tak
kocham gniew: wysięg z rośli­ny i mądrość
z kamie­nia – cały mie­siąc bez wal­ki.
Kolej­ny tydzień banal­ny – tak jestem.
I tak nie­wi­docz­ny prze­bie­gam ci dro­gę.

Moment

Po jed­nej stro­nie jest ścia­na.
Po dru­giej stro­nie jest ścia­na.
Pośrod­ku ścia­ny jest czło­wiek.
Pośrod­ku czło­wie­ka moment
polu­zo­wa­nia rąk.
Po jed­nej stro­nie jest ścia­na.
Po dru­giej stro­nie jest ścia­na.

Mówić

Mówić: to tyl­ko alko­hol, a nie rze­czy­wi­sta
chęć ukrę­ce­nia łba. Mówić: to tyl­ko nie­na­wiść
wyni­ka­ją­ca z che­mii. Gdzie nic, co dla sie­bie
jest dla mnie. Mówić, póki mówie­nie uwo­dzi
pijac­kim snem zmy­ślo­nym przez kogoś, kto
jest zupeł­nie trzeź­wy. Mówić, by połknąć zie­mię,
któ­ra jest już przy­jem­na, cie­pła. Mówić, cho­ciaż
mówie­nie nie ma tu już nic do mówie­nia. Mówić,
aż rząd kole­jek zamie­ni w nie­me usta.