na elektrycznej linie

axel z headbengerem

poezja nie ist­nie­je
dopó­ki się jej nie nazwie

i zacznie o niej mówić

pomyśl o przed­mio­cie i kolo­rze
nie myśl o czer­wo­nym młot­ku
pomyśl o czer­wo­nym młot­ku

macham w geście poże­gna­nia

fazuj

/popatrz jakie nie­wi­dzial­ne sta­ją się moje ręce/

krzyk­nę­łam do cie­bie gdy byłeś we śnie

nie było nocy nie było zie­mi żle­bu

gdzie mogłeś zasnąć ści­ska­jąc moją dłoń

pły­nę­łam w innej rze­ce sha­va­sa­na

/roz­pusz­czam war­kocz nie­wi­dzial­nych wło­sów

upię­tych w nimb pul­su­ją­ce­go świa­tła/

techno oscyluje w barwach

czer­wo­ne pod­ło­gi zie­lo­ne biał­ka
wywró­co­ne lustrza­ne odbi­cia

czę­sto­tli­wo­ści nie ma
w butel­kach jest

w gło­śni­kach ten syty noise aut
roz­pę­dzo­nych rowe­rów z wlep­ką /tragedia/

sto autostrad

sce­na­riu­szy do fil­mów o tune­lach
jest wię­cej niż ci się wyda­je

powiedz­my że hulaj­no­ge­rzy ści­ga­ją się przez most
obser­wu­ję ich tra­sę wybie­gam w przy­szłość

jest zim­no
jeden z dro­nów wplą­tu­je się we wło­sy dziew­czyn­ki
albo sil­nik samo­lo­tu spa­da na dach domu
nauczy­ciel sta­je się prze­stęp­cą a medium sypia przy dro­dze
w kostiu­mie kró­li­ka Hele­na huś­ta się w par­ku lino­wym