Niewidka i Zobaczysko (2)

Dale­ki Wschód poja­wiał się cichut­ko, prze­my­kał bez­sze­lest­nie, a potem przy­cza­jał się na brzeż­ku dywa­nu, jak­by bał się zająć wię­cej miej­sca, i tyl­ko bez sło­wa zer­kał w oczy Nie­wid­ki. Za to uśmie­chał się na boga­to: tysią­cem nie­by­wa­łych wido­ków, któ­rych nigdy nie ujrzą ci, co ze stra­chu przed nie­zna­nym nazy­wa­li go Groź­nym Smo­kiem. I do razu, gdy tyl­ko na policz­kach gościa poja­wiał się nie­śmia­ły rumie­niec o bar­wie kwit­ną­cej wiśni, mię­dzy Dale­kim Wscho­dem a dziew­czyn­ką top­nia­ły lody, a wiel­ki mur obco­ści roz­pa­dał się w proch.

Pierw­sze lody prze­ła­my­wa­ła też Nie­wid­ka z Mroź­ną Pół­no­cą, któ­ra przy­cho­dzi­ła w gości­nę po cie­pło i zapa­chy. Pół­noc roz­sia­da­ła się wład­czo w fote­lu przy­tar­ga­nym na śro­dek dywa­nu, przy­kry­wa­ła kocem i łap­czy­wie wypi­ja­ła jed­ną po dru­giej aro­ma­tycz­ne her­bat­ki z mio­dem, imbi­rem, cytry­ną i mali­ną, ale wciąż jakoś nie mogła się roz­grzać. Mil­cząc, wrzu­ca­ła do kub­ka kolej­ne kost­ki cukru, któ­re mia­ły jej osło­dzić gorz­ką sła­wę Kró­lo­wej Lodu. Nie­wid­ka lubi­ła przy­cup­nąć wte­dy u jej stóp obu­tych w krysz­ta­ło­we pan­to­fel­ki i robić głu­pie miny do swo­je­go odbi­cia odwró­co­ne­go do góry noga­mi.