O

Pracuję wyłącznie na jakość śmierci

Pra­cu­ję wyłącz­nie na jakość śmier­ci
Jesteś cia­łem któ­re sunie ku kurzej śle­po­cie
Przez kar­bo­wa­ny pik­se­lo­wy las
Dla­te­go zale­głaś po tylo­ma war­stwa­mi
Nie da się już cie­bie spa­mię­tać
Obu­dzi­łem się nad tobą w lim­bo
Zła­ma­ła się naj­grub­sza trzci­na w moich dło­niach
Dozna­łem cze­goś co może poczuć tyl­ko ści­na­ne drze­wo
Zmie­lo­ne potem na papier na któ­rym będzie ten wiersz
Wie­dział to Witold Wirp­sza wie­dzie­li to inni
Któ­rych nazwi­ska będzie­cie potem dłu­go wspo­mi­nać

Młynówka

Mły­nów­ka jak sala­man­dry wzdłuż chod­ni­ków Kro­wo­drzy
wpi­ja się w mię­so. Mam za pasem
krzy­żów­kę ośmiu ulic na pla­nie roz­gwiaz­dy,
a wszy­scy będą nie­sa­mo­wi­cie boga­ci i naćpa­ni.
Skle­po­wa wibra­cja już mnie nie prze­ko­nu­je,
szcze­gól­nie, że brak mi dwóch zębów mądro­ści.
Mam pod ramie­niem pociąg, któ­ry
wisi jało­wo, ale się nie spóź­nia.

Słoń prze­wa­żył. Dys­ku­sja o warun­kach toczy się dalej.
Potłu­czo­ne zgro­ma­dze­nie.
Fru­wa­ją czę­ści naszej repre­zen­ta­cji.
Pod­kre­śle­nia są w ludziach,
A sto­sy ksią­żek chcą do mnie mówić.

Top­nie­je lód.
(Jestem pewien, że da się to spo­wol­nić)
[Jestem pewien, że nie da się z tym nic zro­bić]

Pozdra­wiam mokrych ludzi przy­szło­ści.
Pozdra­wiam wszyst­kich roz­pła­ta­nych ludzi.