O miłości i wymierających językach

Ciało kobiety, które zamieszkuję

To cia­ło kobie­ty, któ­re zamiesz­ku­ję, des­de don­de pod­nio­słam rękę, żeby dotknąć wło­sów na gło­wie Moj­że­sza, nagle poru­szy­łam się,
by prze­ni­co­wać łzy z całe­go dzie­ciń­stwa
ust zesztyw­nia­łych by utrzy­mać świat ochro­nić
mięk­kość naszych kan­tów naszej mądro­ści zasłon, des­de don­de spoj­rza­łam spod
rzęs żeby uwieść trzech, czte­rech hom­bres des­de don­de wyzna­czy­łam krę­te „S” roz­pu­sty
któ­re Kra­ty­los nazwał „wężem” a Adam nazwał „postrze­ga­niem prze­pły­wu”, des­de don­de zmę­czy­ło mnie [bycie opie­kun­ką
jak Tere­sa lub Dia­na
jak strach któ­re­go nie czu­ły doty­ka­jąc trę­do­wa­tych
nie­po­ka­la­ny­mi dłoń­mi, usta­mi
któ­ry­mi cało­wa­ły
ich bło­go­sła­wio­ne rany, des­de don­de zmy­wa­łam włók­na prze­sy­co­ne
sma­rem z warsz­ta­tu uni­wer­sal­ną rze­ką śli­ny des­de don­de wyda­la­łam z kro­pel­ka­mi krwi
poro­nio­ną zapłod­nio­ną psze­ni­cę bluszcz des­de don­de cała jestem polet­kiem obfi­to­ścią na któ­rej pasą się kozy