Obcy astronom (2)

UMARŁE SŁOWA

urzą­dzam pogrzeb wam
umar­łe sło­wa
i z waszych mar­twych ciał
ukła­dam jesz­cze kil­ka zdań

waszych opraw­ców znam
sto­ją doko­ła
pil­nu­ją tak jak ja
byście nie mogły zmar­twych­wstać

zacho­wu­je­cie blask
umar­łe sło­wa
wciąż wyglą­da­cie jak
wypo­wia­da­ne pierw­szy raz

kłam­cy gwał­ci­li was
cią­gle od nowa
mówi­li to nie gwałt
jeże­li lgnie­cie do nas

oto umar­łe sło­wa
oto umar­łe sło­wa:
kocham
na zawsze
do koń­ca
nikt inny

oto umar­ły sło­wa w nas
oto umar­łe sło­wa:
wie­rzę
ufam ci
napraw­dę
nie kła­mię

oto komu­nia ma
umar­łe sło­wa
spa­daj­cie pta­ki z gniazd
dzie­ci urzą­dzą pogrzeb wam

woda prze­le­wa się
przez moje dło­nie
gdy piję czu­ję smak
wypo­wia­da­nych daw­no zdań

wypo­wia­da­ne pierw­szy raz
mają inny smak
wypo­wia­da­ne pierw­szy raz
oszu­ku­je­cie prze­cież

dla­cze­go mnie
dla­cze­go wła­śnie ja
dla­cze­go ja
mam wypo­wia­dać was

TOBIE WYBACZAM (MISJA)

już mia­łem świe­ce gasić
kie­dy weszłaś
by mi oddać swój grzech
w kon­fe­sjo­na­le nagle jaśniej
mów – gdy mówisz świe­ci twój szept

zamy­kam kościół dla tej misji
teraz tyl­ko Bóg i ja sam
słu­cha­my cię i widzę pie­kło myśli
lecz bądź pew­na że ja

tobie
wyba­czę wszyst­ko co chcesz
w tobie
zro­zu­miem każ­dy twój grzech
tobie
nie powiem nigdy że wiem

zeszłej nie­dzie­li
poda­wa­łem hostię wier­nym
wie­dząc że ty
w tym samym cza­sie
z takim samym żarem
odda­wa­łaś się im
w Afry­ce duszy swej się dusisz
nie wiesz cią­gle nie wiesz że ja
w twym nawró­ce­niu na praw­dzi­wą miłość
jak misjo­narz tu trwam

tobie
odda­ję wszyst­ko co mam
cie­bie
na halach nie­ba chcę paść
two­im
paste­rzem two­im być chcę
tyl­ko twym a nie…

nie tego sta­da
któ­re mnie tu powo­li zja­da
nie tego sta­da
któ­re mnie tu powo­li zja­da
nie tego sta­da
któ­re mnie tu powo­li zja­da
nie tego sta­da
któ­re mnie tu powo­li zja­da

tobie
wyba­czam
tobie
wyba­czam
two­im
paste­rzem
tyl­ko twym a nie…

nie tego sta­da
któ­re mnie tu powo­li zja­da
nie tego sta­da
któ­re mnie tu powo­li zja­da
nie tego sta­da
któ­re mnie tu powo­li zja­da
nie tego sta­da
któ­re mnie tu powo­li zja­da…