Odstępy są równe a każde większe

(ł)

Kon­ty­nu­acja się zgu­bi,

gdy odda­wa­nie się sobie jak narzę­dziu czy tasiem­ce
(prze­cią­gnię­tej przez zda­nie doda­wa­niem powtó­rzeń) wzo­rów
wpi­sa­nych w falo­wą natu­rę zmian na linii
powtó­rzeń („wło­sów wpię­tych w tasiem­kę’’ nie­ste­ryl­nie)
wtrą­ca­nych w sze­reg mięk­ki jak welur met­ko­wa­ny, wymien­ny
samą pręd­ko­ścią zda­nia piszą­ce­go (nawias) jak o nie­obec­nym spoj­rze­niu
w kadrze odda­wa­nym sobie pręd­ko­ścią zda­nia zwra­ca­jąc sie­bie.

(ć)

Tu tyl­ko „tik’’, zgo­da w domy­śle, bo nie ma inne­go „tak’’
bar­dziej odle­głe­go niż ta meto­da powtó­rzeń oczko-oczko, na sznur­kach
mam twój obraz – widzę tyl­ko te sznur­ki,
na któ­re moż­na cię dzie­lić, mię­dzy któ­ry­mi
odstę­py są rów­ne a każ­de więk­sze.

Kla­mer­ka to tęt­no ude­rzo­ne o pod­ło­gę i roz­bi­ta myśl powtórz
to w myślach. Odstę­py są rów­ne a każ­de więk­sze powtórz
odstę­py są rów­ne a każ­de więk­sze.

***

Zacząć od cie­bie to jak stać się miej­scem, o któ­rym się mówi i mówić
o alfa­be­cie wscho­dzą­cym na źre­ni­cy jak prze­sko­ku pośród wyobra­żeń,
tych migaw­ko­wych wznie­sień zacho­dzą­cych na sie­bie. Każ­da prze­strzeń
to paku­nek powie­trza wokół odde­chu, któ­ry bie­gnie do środ­ka tyl­ko,
jak­by podróż była zwi­nię­tym zwier­cia­dłem, jak­by każ­dy jego koniec
był brze­giem, któ­ry nas obej­mie i któ­ry nas nie zmie­ni.