Ołtarz wypełniony przesterowanym smutkiem

[oto wytrawny obraz]

oto wytraw­ny obraz w któ­rym miesz­ka­ją stu­le­cia
cie­ni – kobie­ty zapo­mnia­ne przez wiatr męż­czyź­ni zwia­stu­ją­cy
burzę. nie wiem napraw­dę już nie wiem dokąd pro­wa­dzą
noce peł­ne iskier i szkła albo­wiem pozna­łem już ręce

znam naj­ciem­niej­sze pół­to­ny lecz w świe­tle barów
czy to głód pod­brzu­szy tak bar­dzo mnie roz­pra­sza
tak bar­dzo prze­twa­rza? wciąż zda­je mi się że szep­czesz:

masz uda jak bach­mann chcę w nich zako­rze­nić pest­ki –
sier­po­wa­te nie­zli­czo­ne łzy pra­gnę by grze­cho­ta­ły jak kamy­ki
uwię­zio­ne w pęk­nię­tej otchła­ni.

***

sny pod­cho­dzą

do gar­dła niczym wygłod­nia­łe dzi­kie zwie­rzę­ta. i wte­dy ujrza­łem
pęk­nię­ty ołtarz z mię­sa i kości. oczy goto­we rodzić deszcz w hucz­ne
świę­to cia­ła. nie sta­ło się nic – mówi­li – a ich usta sznu­ro­wa­no
przy­kła­da­no do roz­grza­nych mię­śni. i zapo­mi­na­li:

po co przy­szli gdy ogar­niał ich dźwięk. męż­czyź­ni w dys­ko­te­kach
chłop­cy w opu­sto­sza­łych par­kach. my cze­ka­li­śmy w mil­cze­niu.
osob­no. w gło­wie tech­no nada­je tem­po pamię­ci. spójrz
kto wró­cił kto wyło­nił się z czar­nych kory­ta­rzy zdol­ny zabrać
na pod­mo­kłe rów­ni­ny i porzu­cić raz jesz­cze byśmy zro­zu­mie­li:

jego krew i sper­ma – wciąż w nas pul­su­ją.
gwał­tow­nie i burz­li­wie.

to pozo­sta­wi­ły po nim deka­dy: krót­kie szarp­nię­cia
bez­dech mar­mu­ro­wych poran­ków kie­dy cia­ło przy­po­mi­na
zbiór nic nie war­tych dale­kich galak­tyk; czar­ne taber­na­ku­lum
w któ­rym miesz­kał przed tobą. co sta­nie się z two­im
gdy zacznie oswa­jać następ­ne? szer­sze­nie i ogień.

[im zimniej tym wolniej]

im zim­niej tym wol­niej. puch­ną węzły i wię­zi – pro­mie­niu­ją opu­chli­zny
po wewnętrz­nej stro­nie. mówią że śnieg jest koń­cem – obra­zem któ­ry
łatwo przy­swo­ić ufor­mo­wać by nikt nie zszedł niżej. meta­fo­ra
na pozio­mie zero i tam­ten kra­jo­braz: pierw­sze zanu­rza­nie w pasma
wło­sków. na rów­ni­nach elek­trycz­nej skó­ry fale gwał­tow­ne­go cie­pła.
cień męż­czy­zny opa­no­wa­ny przez hewel. ołtarz wypeł­nio­ny

prze­ste­ro­wa­nym smut­kiem.

noce nasta­wio­ne na bie­le­nie kości pło­ną jak domy. po obec­nych
nie ma już śla­du tyl­ko kieł­ku­ją­cy głód wciąż prze­ta­cza się w żyłach.
to tutaj sta­li­śmy nadzy. w dło­niach ta sama jakość skó­ry – bez­piecz­na
i peł­na żalu. roz­kwi­ta­nie wzro­ku gdy przy­cho­dzi żar biel­szy niż śnieg.
może jesz­cze lśni w oczach któ­re oto­czy­ła gli­na. pamię­tam wstyd
poły­sku­ją­cy jak szkło w gar­dłach porzu­co­nych kochan­ków twarz żony
pochy­lo­nej nad tobą cmen­tarz w ciszy. i to nagłe szarp­nię­cie zaci­ska­nej

na ramie­niu ręki.
krót­kie. zaraź­li­we.