Pamięć rozmawia z wiatrem

ciało otwarte

ta ręka powsta­ją­ca z upal­ne­go lata
pod­nie­sio­na nad oczy
i czas, nagle znisz­czo­ny,
nie do napra­wie­nia

o: nie lato było pięk­ne, ale dni i życie,
słoń­ce w porze zacho­du, gdy biło się z dymem
o nie­do­łęż­nych pilo­tów tań­czą­cych nad rdzą
w par­ku maszy­no­wym

o tę, któ­ra szep­ta­ła – nie płacz po mnie, bo mnie tam już nie ma,
star­cy wplą­ta­ni w pró­bę zna­le­zie­nia skaz
w tym, na co bóg zasnął – wiecz­nie, zanim
stał się mło­dy

i ojciec, mój, sto­ją­cy z zapa­lo­ną świecz­ką
przy licz­ni­ku gazo­wym, kie­dy bra­kło prą­du,
i pies, i mat­ka moja – cia­ło otwar­te
w celu oglą­da­nia.

oży­li oni

ulica galaktyczna

ja byłem złym czło­wie­kiem, nie zna­la­złem cię
w bogu ani na zie­mi, ani nawet szept
nie opo­wie­dział mi cię nigdy wię­cej.
ty. two­je buty wyso­kie, obca­sy ze sta­li. i kurt­ka,
ta gra­na­to­wa kurt­ka z orta­lio­nu, gdy prze­jeż­dża­ły
pocią­gi, prze­peł­nio­ne skła­dy, śmiech
się­ga­ją­cy cza­sów maho­me­ta – och,
mocha­mo­don, mocha­mo­don diar­ra. kłam­stwa. ale w zachwy­cie.
nie ma więk­sze­go oszu­sta
niż allah. wyrzy­ga­no nas w ciem­ność,
rodzaj zgni­łej tka­ni­ny, odwrot­ne lite­ry,
cierń wbi­ty mię­dzy nic a galak­ty­kę:

spo­tka­my się w val­hal­li,
nie ma muzuł­ma­nów

joseph von unruh próbuje pokarmu

śmierć poko­cha­ła morze. bra­mę do języ­ków
roz­pro­wa­dzo­nych w wodzie tam­tej nocy, daw­no. doko­ła mnie
upio­ry (cesarz napo­le­on). wejdź.
tu nic nie boli. pusty okręt

list, któ­ry tu napi­sa­łem,
tra­fi do cie­bie, naj­droż­szy,
lecz wcze­śniej dotkną go tysią­ce rąk

jak­by więc w odwró­ce­niu: jeden jest czas bez­mia­ru i ośle­pie­nia,
i pro­wa­dze­nia za rękę przy nabrze­żu,
i jesz­cze jeden, nie pamię­tam wię­cej

morze mnie odrzu­ci­ło,
sól zbu­do­wa­łem z rze­czy nie­po­trzeb­nych,
lekarz zapi­sał mi ogień, uba­wi­łem się,
a fran­cja przy­szła z chin, to odumarsz­czy­zna
i ja w niej – tru­mien­ny

zawo­łaj więc do pust­ki, tak samo odpo­wie:
tyle było! nic. bąble w butel­ce
wody – fak­ty mine­ral­ne.

dzie­ci kaler­gie­go. i sło­wo,
sło­wo – owrzo­dze­nie ciszy. i pta­ki,
lata­ją­ce czy nama­lo­wa­ne, nie­waż­ne,
pta­ki ponad fala­mi – owrzo­dze­nie chmur

nie spo­tkam już tak wie­lu dni
ani mnie cze­ka­nie nie spo­tka

– czy pan admi­rał nie zna nie­miec­kie­go?
– znam, jem gło­wę ojca
i patrz­cie, jak mnie oce­an, kate­chu­men, przy­odział.
a świ­nie były wszę­dzie.

nie zje­dli­śmy swo­ich

z temperatury cienia, z długości popiołu

wybrzmie­wa­ją­ce prze­pro­si­ny,
może w kró­le­stwie spa­da­ją­cych listów,
teraz już uży­wa­nych, skre­ślo­nych przez rodzi­ców
do umar­łych dzie­ci. zde­chłych psów i kotów – wsta­ją
z mojej mgły, z tem­pe­ra­tu­ry cie­nia,
z dłu­go­ści popio­łu. otrzy­ma­li­śmy
żyw­ność, opie­kę lekar­ską
i prysz­nic

krwa­wo ume­blo­wa­ne mózgi
i pustą żyłę, aby je oćwi­czyć

sylweriusz i mietta

śni­łam, zbie­ra­łam agrest,
pośród krze­wów, z sio­strą. na zie­mi
leże­li zmar­li, peł­za­ły węże. lato
sta­nę­ło ogrom­ne. przy­bra­ne w peł­nię krwio­bie­gów
lato wzbie­ra­ło, bez­cze­ści­ło się. a zmar­li pra­gnę­li
naszych rychłych zaślu­bin i pra­gnę­li nas,
bo ich upodo­ba­nie w życiu było roz­le­głe. poprzez błę­kit
sukien­ki czu­łam uką­sze­nie i moja sio­stra
wysy­sa­ła jad. i wte­dy ktoś, nie ty,
wyszedł z krze­wów i mówił: lato nie zna cza­su.
zna tyl­ko jed­ną chwi­lę. i w tej jed­nej chwi­li
nasz wzrok i żądzę zmar­łych złą­czy­ło dokład­nie.
oto leży. umar­ła, ale patrzy na mnie

o astronaucie roztrzaskanym w głogu

dobie­gła koń­ca two­ja podróż w rybie,
ustał szum tam­tych skrzy­deł i sta­dio­nów.
wró­ci­łeś. wyzwo­li­ły cię fio­le­to­we rze­ki
galak­tyk (były jak ręce kobiet – zwin­ne
i sumien­ne), w two­ich zmru­żo­nych oczach
nie ma już sate­li­tów – poga­sły

boha­te­rze leżą­cy w gło­gu,
pamię­tasz? wró­ci­łeś osma­lo­ny od nad­mia­ru ognia
na kar­tach manu­skryp­tów, schy­lo­ny
nad zega­ra­mi wyiskrzo­nej kap­su­ły,
zbu­dzo­ny nagłym szarp­nię­ciem prą­du
w elek­tro­dach

wita­ły cię cho­rą­gwie
dane­go cza­su, męż­czyź­ni w uni­for­mach
chi­rur­gów i małp, dzie­ci nabie­ga­ją­ce
z tą nie­wy­po­wie­dzia­ną proś­bą czy pyta­niem – co widzia­łeś? mów!

a ty z gło­gu mówi­łeś – widzia­łem.
nie ma innej ciem­no­ści przed nami