Pernambuco

Poeta

Stoi nad miską klo­ze­to­wą
Drze czy­stą kart­kę papie­ru
I spusz­cza wodę
A taką ma przy tym nie­szczę­śli­wą minę
Gdy­by­ście go widzie­li
Wybu­chli­by­ście śmie­chem

A gdy­by­ście wie­dzie­li,
Z cze­go się wła­ści­wie śmie­je­cie
Śmia­li­by­ście się jesz­cze bar­dziej

Rozrzucona słoma

Przed­sta­wi­ciel han­dlo­wy dużej pra­cow­ni kape­lusz­ni­czej
Oże­nił się z pięk­ną i ponęt­ną kobie­tą
Jego nogi, gdy cho­dził, zgrzy­ta­ły, jak­by były z cyny
W zimie nosił ten sam płaszcz co w lecie
A każ­dy, kto go spo­tkał, wołał
O jak­żeś szczę­śli­wy, bo dobre dzie­ci masz!

Cho­ciaż poucza­ją­ca, ta histo­ryj­ka jest abso­lut­nie praw­dzi­wa

Czy kra­wiec szy­je według tego same­go wzo­ru?

Jego stół ma krót­kie nogi
Tam w ogro­dzie widzę męż­czy­znę, z któ­re­go się dymi
Tam w ogro­dzie widzę męż­czy­znę, z któ­re­go wyla­tu­ją psz­czo­ły