Pies ci je kapelusz

Selfie ze złotym siurkiem

Jake, jestem w cią­ży, powie­dzia­ła pan­na
i skoń­czy­ła się seria. Poza kadrem Jake spy­tał
jak, sko­ro wszyst­ko się odby­ło w języ­ku.
Gdy­by to wszyst­ko się odby­ło w języ­ku,
nie mie­li­by­śmy teraz zagad­nie­nia.
Ale to wszyst­ko odby­ło się w dupie.
Otchła­ni, popra­wił Jake pan­nę, prze­pa­ści.
A potem ją ode­słał aż do roz­wią­za­nia.

Nie, żeby mnie jakoś rusza­ła ta histo­ria,
ale jest raczej póź­no, słoń­ce nie zacho­dzi,
bar­dzo dłu­go już jadę, a jedy­ne, co widzę,
to siew­cy z kloc­ków lego cza­sem w polu po pra­wej.

Pies ci je kapelusz

Tak szcze­rze, to myślę, że nie wiesz, czym jest tęsk­no­ta.
Czy two­ja cór­ka powie­dzia­ła ci kie­dyś
pięć­dzie­siąt trzy razy pod rząd, że pies ci je kape­lusz?
Niech je, powie­dzia­łam. Nie wiem, czy choć raz. Two­je maile
to nie maile, to piesz­czo­ty, dzi­siaj pój­dę spać z tobą,
mówi mi mail. Nie, mailu, dzi­siaj pój­dziesz spać z żoną,
a ja pój­dę spać z mężem. Nie­mniej nie dalej niż jutro
pla­nu­ję pozbyć się ze świa­ta wszyst­kich naczyń,
do picia, do sika­nia, prze­cho­wy­wa­nia pro­chów bli­skich,
zbie­ra­nia krwi nasze­go Zba­wi­cie­la, i będę ostat­nim
naczy­niem na świe­cie. I, umów­my się,
ja i krew Zba­wi­cie­la, tyl­ko my dwie wie­my,
czym jest tęsk­no­ta.