Podręcznik naukowy dla onironautów (1)

Zimne zero

Zmar­z­łem, a to dopie­ro począ­tek!

Z butel­ki paru­je spi­ra­la dźwię­ków.
Na wie­sza­ku dyn­da słow­nik w gru­bej
opra­wie. Wspo­mnie­nia zawią­zu­ją się
w tęt­nią­ce łań­cu­chy, któ­re prze­pły­wa­ją
jak gięt­kie brzesz­czo­ty przez żołą­dek.
Dzień został oto­czo­ny przez śnieg,
któ­ry tań­czy dooko­ła den­dry­tów. Różo­wa
dłoń dopro­wa­dza do huku bry­łę
gra­na­to­we­go lodu; mię­dzy wiru­ją­cy­mi
szpry­cha­mi pre­cy­zyj­nie ścię­te­go desz­czu,
to jak w etiu­dzie pęk­nię­tej pamię­ci,
postać w bia­łym płasz­czu zamar­ła

na środ­ku uli­cy, by się odwró­cić.
Wła­śnie teraz sta­łem się przy­pły­wem
morza w naj­czyst­szej posta­ci, zabie­ram
sko­ru­pia­ki w muli­ste dno i zde­rzam
się ze ska­ła­mi. Myślę o bez­kan­to­wo­ści
godzi­ny, bez­prze­past­nej luce jed­nej, jedy­nej
godzi­ny. Uli­ca skwier­czy iskra­mi.
Ze ścia­ny zie­je prze­cię­ta rura.

Nie otwie­ra­ją się drzwi, dla­cze­go

nie otwie­ra­ją się drzwi, nie otwie­ra­ją?
Tam dalej, za inny­mi uchy­lo­ny­mi,
rów­nież drzwia­mi, na łożu śmier­ci
sta­rzec wska­zu­je pal­cem na ścia­nę.

Postać w bia­łym płasz­czu roz­wi­nę­ła skrzy­dła
z żela­zo­be­to­nu, któ­re chwie­ją się jak pło­mień.

Aż w koń­cu zda­rzy­ło się spoj­rze­nie,
przed któ­rym nie dało rady umknąć.

Wte­dy poczu­łem, że jestem tym mor­skim
prą­dem, któ­ry nie­sie węgo­rze. Wte­dy

poczu­łem, że jestem węgo­rzem,
któ­ry zro­bił swo­je, a jed­nak prze­trwał

i pły­nie w nie­usta­ją­cym spoj­rze­niu.

LEKCJA POEZJI
(ŚPIEW CZESKICH PTAKÓW)

Dudli­dle. Dudli­dle.
Ty ty dydel­lil­li­ty­ty.
Uli­je-uli­je.
K‑sik.
Ty ty dyde­li­li­ty­ty.

Djep! Djep! Cirvid, cirvid!
Kyk, kjek. Kyk kjek!
Tyju­pli. Tyju­pli.
Klo klo klo…
Gu, gu, gu!

Kyry. Kerek.
Tyglic, tyge­lit.
Psit! Psit!
Keke­ke. Kiki­ki.
Aji! Krkrkr.

Kru­kru­kru­kru­kru!
Hu.
Gju, gju. Dyji­dy­ji. Kjyv-kjyv!
Hu. Kvoj­kvi-kvi-kvi!
Hu.