Poduszka z pierza

Jej mie­siąc mio­do­wy był jak jeden dłu­gi dreszcz. Jasno­wło­sa, aniel­ska i spo­koj­na, zaś twar­dy cha­rak­ter mał­żon­ka trzy­mał na wodzy jej nie­wie­ście marze­nia. Kocha­ła go moc­no, z pew­no­ścią, ale cza­sem z lek­kim nie­po­ko­jem, kie­dy wra­ca­li nocą uli­cą, rzu­ca­ła ukrad­ko­we spoj­rze­nia na wyso­ką postu­rę Jor­da­na, mil­czą­ce­go już od godzi­ny. On tak­że kochał ją moc­no, ale nie dawał tego po sobie poznać.

Przez trzy mie­sią­ce – pobra­li się w kwiet­niu – żyli w bło­giej roz­ko­szy. Bez wąt­pie­nia, pra­gnę­ła mniej suro­wo­ści w tym zesztyw­nia­łym miło­snym nie­bie, wię­cej uczu­cia i wię­cej spon­ta­nicz­nej czu­ło­ści, ale wiecz­nie nie­wzru­szo­ne obli­cze jej męża sku­tecz­nie ją blo­ko­wa­ło.

Dom, w któ­rym miesz­ka­li, grał nie­ma­łą rolę w jej nie­po­ko­jach. Biel spo­koj­ne­go dzie­dziń­ca zdo­bio­ne­go fry­zem, kolum­ny i mar­mu­ro­we rzeź­by – spra­wia­ły wra­że­nie zacza­ro­wa­ne­go, jesien­ne­go pała­cu. Wewnątrz błysz­czą­ca, ark­tycz­na biel tyn­ku wyso­kich ścian, bez naj­mniej­szej ska­zy, prze­szy­wa­ła chło­dem. Pod­czas prze­cho­dze­nia z jed­ne­go poko­ju do dru­gie­go odgłos kro­ków niósł się po całym domu, tak jak­by ich rezo­nans był wzmac­nia­ny przez dłu­go­trwa­ją­cy stan opusz­cze­nia.

W tym dziw­nym miło­snym gniazd­ku Ali­cja spę­dzi­ła całą jesień. Prze­ło­ży­ła welon nad swo­je daw­ne marze­nia i żyła we wro­gim domu pogrą­żo­na w tran­sie, sta­ra­jąc się myśleć o niczym, dopó­ki jej mąż nie wra­cał do domu.

Nic dziw­ne­go, że schu­dła. Mia­ła lek­ką gry­pę, któ­ra cią­gnę­ła się pod­stęp­nie przez wie­le dni; wyda­wa­ło się, że Ali­cja w ogó­le nie zdro­wie­je. W koń­cu, pew­ne­go wie­czo­ru, zdo­ła­ła wyjść do ogro­du, pro­wa­dzo­na w obję­ciach męża. Patrzy­ła obo­jęt­nie z boku na bok. Nagle Jor­dan, z głę­bo­ką czu­ło­ścią, bar­dzo powo­li prze­su­nął swą rękę, piesz­cząc jej gło­wę, a Ali­cja wybu­chła nie­spo­dzie­wa­nym szlo­chem i rzu­ci­ła mu się na szy­ję. Żar­li­wie wypła­ki­wa­ła cały uśpio­ny strach, a jej płacz podwa­jał się przy naj­mniej­szej piesz­czo­cie Jor­da­na. Póź­niej jej szlo­chy sta­wa­ły się coraz cich­sze, ale jesz­cze przez dłuż­szą chwi­lę wtu­la­ła gło­wę w jego szy­je, nie­ru­cho­ma, mil­czą­ca.

To był ostat­ni dzień, kie­dy Ali­cja sta­ła na nogach. Następ­ne­go dnia obu­dzi­ła się led­wie przy­tom­na. Lekarz Jor­da­na zba­dał ją dokład­nie, naka­zu­jąc zupeł­ny spo­kój oraz wypo­czy­nek.

– Nie wiem – powie­dział Jor­da­no­wi, sto­jąc w drzwiach wyj­ścio­wych – nie potra­fię wyja­śnić tego zagad­ko­we­go osła­bie­nia. Nie ma wymio­tów, nie ma nic… Jeże­li jutro obu­dzi się w takim samym sta­nie co dziś, pro­szę mnie nie­zwłocz­nie wezwać.

Następ­ne­go dnia Ali­cja obu­dzi­ła się w jesz­cze gor­szym sta­nie. Wezwa­no leka­rza. Szyb­ko zdia­gno­zo­wa­no postę­pu­ją­cą ane­mię, kom­plet­nie nie­wy­tłu­ma­czal­ną. Ali­cja już nie mdla­ła, ale nie­uchron­nie zbli­ża­ła się ku śmier­ci. Przez cały dzień świa­tła były zapa­lo­ne w głu­cho-cichej sypial­ni. Mija­ły godzi­ny, bez naj­mniej­sze­go dźwię­ku. Ali­cja drze­ma­ła. Jor­dan sypiał w salo­nie, tak­że z zapa­lo­nym świa­tłem. Cho­dził tam i z powro­tem, z jed­ne­go krań­ca poko­ju do dru­gie­go, nie­stru­dzo­ny w swym upo­rze. Dywan tłu­mił jego kro­ki. Od cza­su do cza­su wcho­dził do sypial­ni, gdzie kon­ty­nu­ował swo­je nie­me spa­ce­ro­wa­nie wzdłuż całej dłu­go­ści łóż­ka, zatrzy­mu­jąc się przy każ­dym rogu, by spoj­rzeć na swo­ją żonę.

Wkrót­ce Ali­cja zaczę­ła mieć halu­cy­na­cje, począt­ko­wo dez­orien­tu­ją­ce i uno­szą­ce się nad zie­mią, zeszły na poziom pod­ło­gi. Dziew­czy­na nie robi­ła nic prócz patrze­nia na dywan to po jed­nej, to po dru­giej stro­nie łóż­ka, z sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi. Pew­nej nocy, pod­czas wpa­try­wa­nia się w dywan, nagle ogar­nę­ło ją prze­ra­że­nie. Po chwi­li roz­war­ła usta w krzy­ku, a noz­drza i usta zlał pot.
– Jor­dan! Jor­dan! – zawo­ła­ła, ska­mie­nia­ła ze stra­chu, ze wzro­kiem utkwio­nym w dywa­nie.
Jor­dan przy­biegł do sypial­ni, zoba­czyw­szy go, Ali­cja wyda­ła z sie­bie okrzyk prze­ra­że­nia.
– To ja, Ali­cjo, to ja!

Ali­cja spoj­rza­ła na nie­go zagu­bio­nym wzro­kiem, potem spoj­rza­ła na dywan, to zno­wu na nie­go, dopie­ro po dłuż­szej chwi­li trwa­ją­ce­go oszo­ło­mie­nia powró­ci­ła do zmy­słów. Uśmiech­nę­ła się i uję­ła w ręce dłoń swe­go męża, piesz­cząc ją przez pół godzi­ny i drżąc.

Wśród naj­czę­ściej powra­ca­ją­cych halu­cy­na­cji był mał­po­lud, sto­ją­cy na pal­cach na dywa­nie, z ocza­mi wpa­trzo­ny­mi w nią.

Leka­rze nie­po­trzeb­nie wró­ci­li. Oto przed nimi było życie, któ­re się koń­czy­ło, wykrwa­wia­jąc się z dnia na dzień, godzi­na po godzi­nie, i zupeł­nie nie wie­dzie­li dla­cze­go. Pod­czas ostat­niej wizy­ty Ali­cja leża­ła otę­pia­ła, pod­czas gdy oni mie­rzy­li jej puls, poda­jąc sobie od ręki do ręki jej bez­wład­ny nad­gar­stek.
– Hmmm… – lekarz pierw­sze­go kon­tak­tu nie­chęt­nie wzru­szył ramio­na­mi – To bez­na­dziej­ny przy­pa­dek… Nic się nie da zro­bić…
– Tego mi jesz­cze bra­ko­wa­ło! – wydy­szał Jor­dan i zadud­nił nagle w stół.

Ali­cja sta­wa­ła się coraz słab­sza z powo­du postę­pu­ją­cej ane­mii, któ­ra zaostrza­ła się po połu­dniu, ale łagod­nia­ła wcze­snym ran­kiem. W cią­gu dnia jej stan zdro­wia nie pogar­szał się, ale każ­de­go ran­ka budzi­ła się bia­ła jak ścia­na, bli­ska omdle­nia. Wyda­wa­ło się, że życie opusz­cza­ło ją jedy­nie noca­mi w nowych, upły­wa­ją­cych falach krwi. Po prze­bu­dze­niu zawsze czu­ła się jak­by ktoś przy­wa­lił ją do łóż­ka milio­nem kilo­gra­mów. Po upły­wie trzech dni to uczu­cie już nigdy jej nie opu­ści­ło. Led­wie mogła ruszać gło­wą. Nie chcia­ła, by doty­ka­no jej łóż­ka czy popra­wia­no podusz­kę. Jej noc­ne kosz­ma­ry prze­kształ­ci­ły się teraz w potwo­ry, któ­re peł­za­ły aż pod łóż­ko i led­wie mogły się­gnąć koł­dry.

Wte­dy stra­ci­ła świa­do­mość. Przez ostat­nie dwa dni bre­dzi­ła bez prze­rwy pod nosem. Świa­tła w sypial­ni i salo­nie wciąż się pali­ły, żałob­nie. W gro­bo­wej ciszy domu nie było sły­chać nic prócz mono­ton­ne­go maja­cze­nia, któ­re docho­dzi­ło z łóż­ka, oraz nie­usta­ją­ce­go głu­che­go dźwię­ku kro­ków Jor­da­na.

Ali­cja umar­ła, wresz­cie. Słu­żą­ca, któ­ra przy­szła póź­niej poście­lić łóż­ko, już wol­ne, patrzy­ła przez chwi­lę w zdzi­wie­niu na podusz­kę.
– Panie! – zawo­ła­ła cicho do Jor­da­na – Na podusz­ce są pla­my, jak­by krew.
Jor­dan pod­szedł szyb­ko i pochy­lił się nad podusz­ką. Rze­czy­wi­ście, na poszew­ce, po dwóch stro­nach wgłę­bie­nia zosta­wio­ne­go przez gło­wę Ali­cji, moż­na było zoba­czyć ciem­ne plam­ki.
–Wyglą­da­ją jak śla­dy po uką­sze­niach. – wymam­ro­ta­ła słu­żą­ca po chwi­li zamy­śle­nia.
– Pod­nieś ją do świa­tła. – powie­dział Jor­dan.

Słu­żą­ca pod­nio­sła podusz­kę, ale natych­miast wypu­ści­ła ją z rąk i zaczę­ła patrzeć na nią bla­da i drżą­ca. Nie wie­dząc cze­mu, Jor­dan poczuł jak jego wło­sy się jeżą.
– Co jest? – wymam­ro­tał ochry­płym gło­sem.
– Dużo waży – powie­dzia­ła słu­żą­ca, wciąż drżąc.

Jor­dan pod­niósł podusz­kę, waży­ła nie­zwy­kle dużo. Zanie­śli ją na stół w jadal­ni, gdzie Jor­dan jed­nym cię­ciem roz­pruł poszew­kę. Zewnętrz­ne pió­ra wyle­cia­ły, a słu­żą­ca wyda­ła z sie­bie krzyk prze­ra­że­nia, przy­kła­da­jąc do twa­rzy zaci­śnię­te dło­nie. Na dnie, mię­dzy pió­ra­mi, powo­li posu­wa­jąc wło­cha­ty­mi noga­mi, znaj­do­wa­ło się ogrom­ne zwie­rzę, żyją­ca i lep­ka kula. Było tak spuch­nię­te, że led­wo poru­sza­ło pyskiem.

Noc za nocą, odkąd Ali­cja wylą­do­wa­ła w łóż­ku, dys­kret­nie przy­kła­da­ło swój pysk, a raczej swój ryj, do jej skro­ni i wysy­sa­ło jej krew. Uką­sze­nie było pra­wie nie­do­strze­gal­ne. Codzien­na zmia­na poszew­ki bez wąt­pie­nia na począt­ku zapo­bie­gła jego roz­wo­jo­wi, ale odkąd dziew­czy­na zosta­ła przy­ku­ta do łóż­ka, tem­po ssa­nia sta­ło się zawrot­ne. W cią­gu pię­ciu dni, pię­ciu nocy, bestia osu­szy­ła Ali­cję do zera.

Te pta­sie paso­ży­ty są zazwy­czaj małe, lecz w pew­nych warun­kach mogą uro­snąć do nie­bo­tycz­nych roz­mia­rów. Ludz­ka krew wyda­je się dla nich czymś szcze­gól­nie odżyw­czym i wca­le nie­rzad­ko znaj­du­je się je w podusz­kach z pie­rza.