Pokarm suweren (1)

Prawo wiersza

I

kie­dyś wymio­to­wa­łem nocą do rze­ki
drża­łem z zim­na roz­ko­szy

po wie­lo­dnio­wej bie­gun­ce woda
mówi­ła masz pra­wo do skó­ry

jesteś wier­szem rozum­nym
albu­mem ze zwie­rząt

cho­ro­by są w to wpi­sa­ne krwin­ki
muta­cje odruch wymiot­ny

cie­kłe wiru­sy niech wspo­mną o tym
sekre­ta­rzom sekt

II

datow­ni­ki eks­kre­men­ty mówi­ły
jesteś żywio­łem eks­pe­ry­men­tem

pięk­nej krwi powie­rzo­ny otwar­ty
skó­rą odda­ny sta­nom sku­pie­nia

czu­jesz zwie­rzę­ta przez skó­rę nie wiesz
jakim jesteś zwie­rzę­ciem

jakim czło­wie­kiem mówisz
ze sobą zawsze jak z innym

orga­ni­zmem zdol­nym
do drże­nia wymio­cin praw

Jestem kremem

kto by pomy­ślał jakie powie­trze
jakie bal­sa­my mie­nie nie­skal­ku­lo­wa­ne
kie­dy rekwi­zy­ty sztucz­ne
akty­wu­ją środ­ki sta­ją w stru­gach tego
sztucz­ne­go powie­trza

nie samym chle­bem czło­wiek
nie samym kre­mem chcia­ło­by się
jesz­cze cie­le­śnie­niem maścią
zgię­ciem wyko­na­nym z pamię­ci
to zgię­cie jest całym cia­łem
namasz­cze­niem całym

mająt­kiem pąkiem tak­że
rzut­kim oka­blo­wa­niem
nie samym chle­bem bo jesz­cze
daj­cie niech jak pro­mień będzie
niech opro­mie­nio­ny czło­wiek idzie
ema­nu­jąc wsią­ka w stru­gę mówi

prze­miesz­czo­ny w dzia­le glo­nu
idę taflą sta­ty­stycz­nej stru­gi
w sobie two­rzę nasią­ka­nie obró­co­ny
w stro­nę moco­daw­cy cenię sobie
kali­gra­fię kosme­ty­kę chle­ba
jestem prze­miesz­cze­niem