Pokładanie

Nie znalazłem

Nie zna­la­złem fali i sło­dy­czy, takich
jak w miesz­ka­niach, któ­rych kie­dyś dzia­dek
nie chciał zająć po latach tuła­nia, wię­cej miesz­czą­cych, jaśniej­szych i pustych.

Zna­la­złem za to mrów­kę cho­dzą­ca po bla­cie,
nie­rów­ność bla­tu, makro­ko­smos,
gdzie roz­rze­dza­ją się stru­ny – to dla wyobraź­ni,

a teraz:
co mam, cze­go nie mają inni?

Malum

poczu­łem dzień na ple­cach,
deska tonę­ła w far­bie, posze­dłem na spa­cer
z pyta­niem: skąd pla­ma?

ale
wzią­łem, nic
sobie nie
Wie­le dałem.

pamię­tam, kła­dłem pędzel po obu stro­nach deski
pamię­tam, ochla­pa­łem spo­ro dooko­ła

Śmieci

wzno­szą się do góry
i sta­ją się gwiaz­da­mi.
Wala­ły mi się koło łóż­ka
i wyszły w wiel­ki świat.
Jak dużym kawa­łem zło­mu
było kie­dyś słoń­ce?

Gdzie był twój jak wte­dy, gdy nie było języ­ka?

Białe rano

pie­rzyn­ka grób, chcę, by znów
żar­ły mnie w łyd­ki koma­ry.

Róża­ne kadzi­deł­ko
(jaka róża tak pach­nie?) śli­zga się po gip­so­wej
czasz­ce, któ­ra mia­ła przy­po­mi­nać mi, że kie­dyś
umrę, ale osad w oczo­do­łach una­ocz­nia
poru­sze­nia, nie­trwa­łe jak całe nic.

Z cza­sem zmia­na funk­cji
jak te chę­ci wyżej,
któ­re w kolej­nej chwi­li
sta­ją się wada­mi.

Pokładanie

Ide­ał uczest­nic­twa zdu­szo­ny wyj­ściem z domu.

Przez komo­ry ser­ca peł­za­ją lar­wy osób
i ktoś cier­pli­wie cze­ka na udzie­le­nie gło­su
z ręką usy­cha­ją­cą w górze.

Prze­rwać wszyst­kie wywo­dy jak prze­ry­wa się bilet.
Tram­waj wypa­da z torów i wjeż­dża pro­sto w dżun­glę.

Za dżun­glą: anty­lo­py, hie­ny i lwy.
Mała anty­lo­pa musi nauczyć się cho­dzić w cią­gu kil­ku minut,
ina­czej zeżre ją hie­na.
Naszym dzi­dziu­siom zaj­mu­je to oko­ło roku.
Mamy ścia­ny, wóz­ki, nosi­deł­ka, pra­wa.