Polityka prywatności

FUNDACJA

Od imie­nia ukry­te­go w róży po bez­zęb­ne kopie sług
kapła­nów – reszt­ki, reszt­ki. Zosta­wio­ne sobie pal­ni­ki,
poża­ry w małych miesz­ka­niach. Nie­bez­piecz­ne związ­ki
i tru­ją­ce rośli­ny w pro­gre­syw­nym mie­ście.

Albo – już nie?

Kata­stro­fa jako zada­nie do wyko­na­nia, wyzwa­nie dla wspól­no­ty.
Popatrz – z wszyst­kich kości na świe­cie two­je ukła­da­ją się naj­ład­niej;
z wszyst­kich paznok­ci two­je wyglą­da­ją naj­zdro­wiej. Są moc­ne i błysz­czą
jak muze­al­ne szty­le­ty wykra­dzio­ne nocą przez drob­nych prze­stęp­ców.

Znasz ten rodzaj doświad­czeń – poli­ty­ka miej­skie­go reżi­mu i słom­ki
w pla­sti­ko­wych kub­kach na sztucz­nych cho­in­kach. Możesz mieć wpływ
na swo­je oto­cze­nie i na ser­ce róży,

a może już nie chcesz?

PRZYSZŁOŚĆ, ZUPEŁNIE INNE CELE

Nie­win­nie, bez matryc i wskaź­ni­ków
swe­try naszych poetów wypeł­nia­ją pust­kę
po naszych poetach. Linie­ją zwie­rzę­ta.

Nie­któ­re dra­ma­ty roz­gry­wa­ją się wcze­śnie rano,
inne dopie­ro nocą. Gdy na gło­wy opa­da­ją sufi­ty,
buty naszych poetów oka­zu­ją się dziw­nie podob­ne

do naszych pro­ble­mów i języ­ków wyklu­czo­nych.
A kie­dy usy­pia­my, to nie jest sen, tyl­ko układ
wyda­rzeń nie­chluj­nie prze­ło­żo­ny na dys­kurs miło­sny.

Będą w nim kie­dyś swe­try mie­nią­ce się feerią barw,
miesz­ka­nia w świą­ty­niach, a nawet miej­sco­wo­ści
wspa­nial­sze niż te, w któ­rych rodzi­li się nasi poeci.

Tym­cza­sem czy­ta­my szy­fry, śle­dzi­my prze­sył­ki.
W pudle po sprzę­cie RTV gość od prze­pro­wa­dzek
zamy­ka łagod­ne oko błę­ki­tu roz­la­ne na swe­trze poety.

MAN OVERBOARD

Kto naniósł śla­dy stóp na jasne prze­ście­ra­dła, któ­re zamiast zasłon
mia­ły chro­nić oczy przed kolej­nym dniem? Kto uło­żył pio­sen­kę
z prze­pi­sa­nych w pośpie­chu nota­tek, z roz­mów o pęk­nię­tym dnie
gar­nusz­ka?

Jak­by moż­na było sobie odpo­wie­dzieć na pyta­nie bez związ­ku
z jaką­kol­wiek stra­tą. Jak­by moż­na było sobie opo­wie­dzieć o ska­li
nie­po­wo­dzeń w związ­ku z bra­kiem miej­sca. Na kolej­ny doku­ment,
na zdję­cie z zamknię­ty­mi ocza­mi.

Z któ­re­go się wyra­sta, wycho­dzi się jak z domu i wra­ca się, ukła­da
w łóż­ku ze spra­wa­mi jak w pudle ze szkłem mię­dzy sty­ro­pia­nem
a tek­tur­ką. Przy­cho­dzą jacyś ludzie, wyście­la­ją dno. Pio­rą pościel,
mówią: nie przy­gry­zaj warg, bo spad­niesz.

KWESTIE, KTÓRE MOGŁYBY SIĘ WYDAĆ

Dać się prze­nik­nąć, roz­mie­ścić i przy­jąć
na wia­rę, że świa­tła samo­cho­dów pora­dzą sobie
nawet z taką ciem­no­ścią.

Być dla innych widzial­nym, spie­szyć z wyja­śnie­nia­mi.
Bo nic nie sprzy­ja życiu, co wyda­je się bli­skie.
Co nawza­jem się bie­rze, żeby nadal się dzia­ło.

Z niczym sobie porów­naj odbi­tą na masce twarz.
Oczy otwórz pod wodą, pew­ny na obcym grun­cie, że
trze­ba się jakoś bro­nić, trze­ba mieć dokąd uciec.

Co jest skut­kiem zmia­ny albo barw­ną pla­mą, śle­pą
plam­ką przed świa­tłem. Gdy ktoś jak ty teraz czu­je, że
zamiast mówić do ścia­ny chciał­by dla tej ścia­ny żyć.

POZA ZASADĄ WZAJEMNOŚCI

Jak­by pró­bu­jąc objąć wewnętrz­ny mecha­nizm
cie­płym i czu­łym gestem lub kości­stym ramie­niem –
łapać się za sło­wa bez lep­kich palusz­ków mię­dzy
Leben­swelt a zespo­ła­mi wta­jem­ni­czeń.

W cichym wycie­ku ekra­nów zna­leźć sobie zja­wę,
okryć kocem mokre świe­cą­ce wciąż stóp­ki, zabić
wej­ście do środ­ka kil­ko­ma koda­mi. Uło­żyć ser­ce
z wyklu­czo­nych słów, zaśpie­wać: aaa, aaa

któ­ra nie zakła­da wła­snej ukry­tej isto­ty jak nowej
sukien­ki, lecz uka­zu­je się bez resz­ty – jest nie­ustan­nie.