Połów. Poetyckie i prozatorskie debiuty 2021 (poezja)

Alek­san­dra Byr­ska

Kal­cyt (frag­ment)

You’re not alone in all this

nie jeste­śmy sami
czą­stecz­ki kosmo­sy isto­ty
któ­re żywią się strzę­pa­mi naszej skó­ry
zawsze jestem po two­jej stro­nie
możesz śmia­ło ude­rzać
w twarz każ­dy ty
ty jak mucha w lep­kiej szklan­ce ty jak
bez­rad­ny popis dum­nych odnó­ży
w krę­tych zauł­kach za poty­li­cą licz­ba
poje­dyn­cza jak postrzał jak zadra tkwi

Bar­tosz Hory­za

Część wier­szy o jara­niu się (frag­ment)

Zofia Kil­jań­ska

chó­ry pod­ziem­ne (frag­ment)

Raport!

Woła­łam, czoł­ga­łeś się oko­pem snu. Pod języ­kiem nio­słeś kamyk, mały i cie­pły.
Z nudów poły­ka­łam świersz­cze, aż zro­bi­ło się cicho.
Wte­dy weszłam na drze­wo – zoba­czyć świat z bez­piecz­ne­go brzu­cha lor­net­ki. Mimo to nie chcia­łeś wyjść na powierzch­nię.
Nocą bałam się żoł­nie­rzy, tego, że zauwa­żą mnie, ścią­gną w dół i będą się bawić jak dziec­kiem. Cią­gle było cicho, nawet krzy­ki spod zie­mi udo­bru­chał wiatr.
Kie­dy zamknę­łam oczy, pod­nio­słeś się, a nagłe huki porwa­ły kolej­no ciszę i two­ją pierś. Kamyk wypadł ci z ust.
I ja cią­gle tam idę, żeby go ze sobą zabrać.

Tworzywo, magnaterie!

I

Jaskier. Jaskier.

W two­ich obję­ciach, ojcze, umrę!

Nić nas nie złą­czy pod­czas następ­nych
mistrzostw Pol­ski­ji.

Czy sen zosta­nie obja­wio­ny?                                      Czło­wiek z pią­te­go pię­tra dobrze wie.
Chy­ba.
Czy będę się tarzał w cyklicz­no­ści zna­ków?

II

Tro­du­ba­dro­wiec.
Poczuł wyma­zy­wa­nie dzia­łek.                                   Gru­pa pozo­sta­ła tym samym przed­mio­tem
Ja też.                                                                                          w obrę­bie mono­to­nicz­nym.

Ponęt­na filo­zof­ka ode­szła. Oczy­wi­ście płacz.

I

To był ten pierw­szy raz, kie­dy wiersz ucie­le­śnił się,
ale wciąż żywił się tkan­ką wyzna­cze­nia.

Wciąż żywił się koń­mi na mojej koł­drze.

Ola Lewan­dow­ska-Ferenc

jeste­śmy pierw­szą ciem­no­ścią tego lata (frag­ment)

Wtedy lato trwało zawsze

sąsie­dzi wycho­dzą z domu my wszyst­kie idzie­my patrzeć
z ogro­du widać całą dro­gę dwa domy dalej zbi­ty las
powie­trze pach­nie jed­nym z wie­lu koń­ców
jest wie­czór
każ­de skrzyp­nię­cie furt­ki pło­szy pta­ki
od zim­na sztyw­nie­ją nam sut­ki
zaczy­na­ją przy­po­mi­nać o sobie
nie mówi­my tego gło­śno
patrzy­my za ruchem pta­ków patrzy­my w domy i w las
jak­by­śmy były pierw­szą ciem­no­ścią tego lata

Dofi­nan­so­wa­no ze środ­ków Mini­stra Kul­tu­ry i Dzie­dzic­twa Naro­do­we­go pocho­dzą­cych z Fun­du­szu Pro­mo­cji Kul­tu­ry – pań­stwo­we­go fun­du­szu celo­we­go