Połów. Poetyckie i prozatorskie debiuty 2022 (poezja)

Miłosz Fle­szar

marmurowe dłonie zaćmiły słońce

dora­sta­li­śmy w roz­kru­szo­nej wie­rze na wer­sal­ce.

tań­czy­my wokół doga­sa­ją­ce­go w brzu­chu ogni­ska.
two­je oczy się mie­nią, to naf­to­wy oce­an.

ojciec krzy­czy, że w ostat­nim zębie mądro­ści
hodu­je rdze­wie­ją­ce ple­mię. strza­ła prze­strze­la wid­no­krąg.

bie­rze­my się z urzęd­ni­kiem za ręce i zasy­pia­my
w roze­tlo­nych orga­nach. tam cze­ka na nas ban­kier.

śnieg z popio­łem otu­la­ją nagrza­ne cia­ła.

ciąg fibonacciego

ścię­gna nacią­gnię­te jak stru­ny w kon­tra­ba­sie.
kwas roz­le­wa się po mię­śniach, więc weksluj zwrot­ni­ce
cia­ła, by nie doszło do koli­zji, fuzji komór­ko­wej.

powieś się na chwi­li jak na skal­nej pół­ce, by po kośla­wym
sko­ku opaść w nadmu­cha­ną ciem­ność, gdzie błysz­czą
jaskra­we loga­ryt­my, a ja docho­dzę do sie­bie na krze­śle

z gra­wi­to­nów i ciem­nej mate­rii. mam prze­łyk
poro­śnię­ty zgni­łą lia­ną, w płu­cach cien­kie zgło­ski

bez ujścia. ską­pa­ny w cie­niu zamy­kam oczy
i widzę rzę­sę mni­cha tań­czą­cą pośród tor­nad.

proliferacja

chce­my wykrze­sać z ust tlą­cy się kolor,
wybiec przed tera­ko­to­wy sze­reg i zaśpie­wać:
borem, lasem, tan­da­ra­dei. wycze­su­jąc pło­mień

z war­ko­czy, kro­czyć przez pusty­nię,
gasić wap­no języ­kiem, gdy sza­lę prze­chy­la­ją
szron oraz rdza. bie­gnie­my gro­ma­dą, nio­sąc

świt na skro­ni, gdy z kaplic star­tu­ją jesien­ne
fajer­wer­ki, żeby poświę­cić nam wodę.
wykrę­ci się kule, napnie bie­gu­ny, by zna­leźć

puste: żyły wśród tka­nek i nagłe drga­nia splo­tu.
krwi­ste sal­wy z mię­śni, falu­ją­ce szar­fy.

ran jest wie­le, ale w domu naj­wię­cej

Jakub Gra­biak

Ludzie w stra­żac­kich kaskach mają dzi­siaj wol­ne

z moją śmiercią zgiń, ziemio, w płomieniach

na bar­kach pod­la­sia obo­zem się kła­dę!
wszy­scy to jeden i ten sam snop.

Swe­to­niusz opi­sał, lecz wła­śnie on dzier­żył
pochod­nię, to on miał w gar­ści wiatr.

sunie­my powo­li, powo­li do przo­du:
Cir­rus fibra­rus, Cumu­lus humil­lis.

o któ­rej godzi­nie prze­biegł po nas tętent,
a ilu zosta­nie pod brzusz­kiem?

kamieniarz I

pro­boszcz puch­nie jak balon. orzeł pła­cze,
gdy my pła­cze­my. dla­te­go zry­wa­my się z przy­rki,

lek­ką dło­nią mar­ku­jąc pod­pis? w par­ku grze­bią
liście. zgod­nie stwier­dza­my, że z liści scho­dzi skó­ra.

jeste­śmy pra­wie na miej­scu. on był kwar­co­wym homa­rem,
wspi­na­ją­cym się po ścia­nie jak pod szczu­pły szczyt.

teraz jest stu­let­nim żół­wiem. wpusz­cza nas, ale nic
nie mówi, zanie­chał mowy, tak jak moż­na zanie­chać się.

nie poka­żę wam języ­ka, nie prze­tłu­ma­czę zaklęć.
w kie­sze­niach ciu­ła kamycz­ki. kar­mi nimi wró­ble.

wesołe miasteczko

gdy mia­sto śpi, drze­wa zbli­ża­ją się do sie­bie,
miz­drzą. po wszyst­kim wypusz­cza­ją źró­dło.
poli­cja w tym cza­sie spo­rzą­dza pro­to­kół:

nie­bo to zbyt duży mun­dur, bóg się wpraw­dzie
topi, wciąż musi salu­to­wać, strą­cać samo­lo­ty.

gniaz­do może­my uwić w ustach, scho­wać się
w środ­ku, ale to wła­śnie ucho jest naj­czul­szym
punk­tem – trosz­kę zagil­go­cze i zje­dzie­my po szyi…

dotknij tyl­ko tych mięk­kich kulek!

kamieniarz II

wan­na jest peł­na, ale nie wiem, czy się zga­dza.
pusz­czam oko. łyse kle­pi­sko, na nim tytuł

wyma­chu­je łopa­tą, cho­ciaż to nie jest jego łopa­ta,
to nawet nie jest jego dom. bal­da­chim nad łożem

w poło­wie prze­rwa­ny. w poło­wie bal­da­chim.
wte­dy wyło­ży­ła na ladę wszyst­ko, co mia­ła, i tak

uczy­ni­łem z niej pierw­szą ladacz­ni­cę! w tym zda­niu
prze­czy­taj sta­ro­żyt­ną kaju­tę, cha­dze­nie na pal­cach.

gli­nia­ne dzie­ci i gli­nia­ne słoń­ce napi­na­ją żagiel.
rącz­ka w rącz­kę. to jest zie­lo­na szko­ła, o, kapi­ta­nie…