Pralnia De Netezon

Byczy łeb

Odkąd się uro­dzi­łam, w brzu­chu mojej mat­ki sza­le­je
ogrom­ny byczy łeb. Mio­ta się w jej opusz­czo­nym cie­le

i zna­czy bli­zna­mi leżą­cą odło­giem mat­kę, któ­ra cza­sem
nie bar­dzo wie, kim jestem, to nie­po­ko­ją­ce

bo kie­dyś cała się w niej mie­ści­łam, na szczę­ście
zgod­nie z astro­no­micz­ną kon­ste­la­cją Raka jestem

żąd­na roz­ko­szy, god­na zaufa­nia i twór­cza. To dla niej opar­cie
Dowód na ist­nie­nie Boga mię­dzy woda­mi pło­do­wy­mi a kosmo­sem.

Gdy jadły­śmy zapie­kan­kę z cyko­rią i szyn­ką, dosta­wa­łam sero­wą skór­kę.
Całą. Dla­te­go, że chcia­łam.

Miłość to coś, co znam z garn­ka,
zawsze dwie dodat­ko­we łyż­ki do peł­ne­go tale­rza,

dru­gi bisz­kopt ukry­ty w żół­tym pud­din­gu.
To czę­sto wystę­pu­ją­ca for­ma mat­czy­ne­go zacho­wa­nia

„Wypeł­nia­nie potom­stwa”.
Zosta­wi­łam w niej próż­nię, więc sama mia­łam być peł­na i krą­gła.

Pew­ne­go ran­ka powie­dzia­łam jej o poja­wie­niu się małych pier­si.
Zała­ma­ło ją to na dłu­go.

W koń­cu dosta­łam sta­nik,
taki z Hel­lo Kit­ty.

Roz­ju­szo­ny łeb byka mio­tał się w jej brzu­chu.
Próż­nia jest pust­ką dopie­ro wte­dy, gdy nic już się w niej nie mie­ści.

Powo­li kamie­nia­ły­śmy w dwie osob­ne isto­ty,
Nie ma pew­no­ści,
któ­ra z nas sta­ła się owa­dem, a któ­ra
bursz­ty­nem.

Bukareszt

Nie­któ­re miej­sca są tak małe,
że miesz­czą się na czub­ku pal­ca.
Pró­bu­ję poka­zać, gdzie co było,
ale sama nie­wie­le pamię­tam.

Pośród gru­zów zapo­mnia­ne­go stoi sza­fa na książ­ki
moje­go dziad­ka i nie­dziel­ne popo­łu­dnie,
kie­dy razem oglą­da­li­śmy atlas, jego palec
na sto­li­cy Rumu­nii.

Że mie­li tam „wspa­nia­łą kolek­cję dzi­wek”,
a ja myśla­łam, że dziw­ka to coś jak wie­ża Eif­fla
i robi­łam mu wyrzu­ty, że nigdy
nie przy­wiózł mi minia­tur­ki.

Potem oka­za­ło się, że gra­ni­ce i dziad­ko­wie są względ­ni
tyl­ko to popo­łu­dnie zapi­sa­no wypu­kłym pismem
na stro­nach atla­su jako popo­łu­dnie,
kie­dy wciąż widzia­łam w nim świet­ne­go prze­wod­ni­ka.

Hvannadalshnúkur

Czub­ki pal­ców, przy­ssaw­ki, tyl­ko teraz nie zaśnij
jeśli teraz nie zaśniesz, to będzie­my roz­ma­wiać
może­my roz­ma­wiać, tu, znad tej poście­li
o bla­dych wzgó­rzach za wodą
tra­wie, na któ­rej sie­dzie­li­śmy
na któ­rej jesz­cze nie sie­dzie­li­śmy razem, let­nich mie­sią­cach,
któ­re prze­ży­li­śmy oddziel­nie, roz­ja­śnio­nych wło­sach
i dłuż­szych dniach, tu, znad tej poście­li

tyl­ko się teraz nie łam, skor­pio­ny z mojej sza­fy na książ­ki
tej nocy podró­żu­ją, teraz jest bez­piecz­nie, z cie­płem
na oknach, parą na two­ich histo­riach, jest pra­wie
rano znad tej poście­li jesz­cze ostat­nia godzi­na, tu
w moich roz­le­ni­wio­nych lędź­wiach, zostań, roz­ma­wiaj­my jesz­cze,
w roz­le­ni­wio­nych lędź­wiach moje­go cia­ła

o: jamach brzusz­nych, sezo­nie ogór­ko­wym, odle­głym lądzie w moich uszach,
gałę­zie krzep­kich drzew wzdłuż dźwię­ków słów
tu, sny w gorącz­ce, tu, na tej poście­li sęki dło­ni
i miski pra­gnie­nia, bia­łe lilie do salo­nu, ścia­ny
zapo­mnia­ne pla­ny, nie­win­ność dżdżow­nic
w dzie­cię­cej buzi, może­my roz­ma­wiać tu, znad tej poście­li.

Kameleon II

Mówię z powol­ną melo­dią „tu” i „teraz”, i „zostań”
powta­rzam to tak czę­sto, że zaczy­na obcie­rać
że na powrót wta­czasz mnie w usta, kła­dziesz
nie­wy­po­wie­dzia­ną na falu­ją­cym języ­ku, deli­kat­nie
tak deli­kat­nie jak małe tłu­ste dziew­czyn­ki
koły­szą się przy cho­dze­niu.

A ja chcę, żebyś wypo­wie­dział mnie na nowo, żebyś nie mógł prze­stać mnie mówić
żebym wyrwa­ła się z głę­bi two­ich ust
i żebyś dał mi nowe imio­na, błęd­ne
jak „kocha­nie”, „mała” i „powo­li”,
żebym zaczę­ła zacho­wy­wać się jak uwa­run­ko­wa­ny pies,
zakry­wa­ła odtąd pier­si,
kie­dy nagle wej­dziesz do łazien­ki.

Wypo­wiedz­my w tę podusz­kę kłam­stwa o ana­lo­go­wej miło­ści,
gdzieś mię­dzy języ­kiem a zęba­mi.
Może jed­nak prze­mknie­my sobie przez myśl,
Może przy­po­mni­my sobie miej­sce,
w któ­rym zaczę­ło trząść
i nie potra­fi­li­śmy już zna­leźć ryt­mu.