Prawdziwe życie bohatera

Ptak, o którym trochę wiem

Patrzy na mnie moja twarz odbi­ta w chmu­rze
mgły, co wyszła mi z cia­ła przez szpa­ry w powie­kach.
A to jest mgła krwi i już za hory­zont ście­ka.

A mój wydech co tak­że jest krwią, tyl­ko suchą,
jest wia­trem pio­no­wym co jesz­cze zako­twi­czo­ny
w róży płuc jest łody­gą krą­żą­ce­go pta­ka.

Lecz że zie­mia się wła­śnie odwrot­nie obra­ca
obra­ca­ją się we mnie płu­ca aż przez usta
wyszarp­ną się spo­mię­dzy żeber niby chust­ka.

Więc póki jesz­cze jest nie­bo, moja twarz roz­le­gła,
póki nad hory­zon­tem krew świe­ci jak jutrzen­ka,
póty ptak zna mia­rę swe­go wywyż­sze­nia.

Lecz już, choć o tym nie wie, powo­li prze­cie­ka
spod tam­te­go pod cia­sne nie­bo, już pod moją
powie­ką się roz­pły­wa w cięż­ki jak całun obłok.

Pewna wiedza

Wiem: naj­pierw oko gwiaz­dę rodzi w każ­dy wie­czór.
Wiem: potem krew w tej gwieź­dzie tak dale­ko miesz­ka.
Wiem: ty, co ofi­cy­ną jesteś swo­jej krwi
dłoń posy­łasz, odręcz­ny pusz­czasz do mnie list.

Wiem: moja dłoń nie pozna sma­ku two­jej dło­ni.
Tam­ta gwiaz­da już spa­da: przy­gważ­dża do zie­mi.
Widzę: leży, przej­rzy­sta jak cień ręka­wicz­ki.
Gwiaz­da jaw­nie dopa­la się na linii życia.

Wiem: leżąc w kole­inie pozio­me­go cia­ła
czu­jesz jak mróz ci sku­wa Wschód z Zacho­dem cia­ła.
Dru­gą dło­nią sprzed oczu odsu­niesz powie­kę
nie­ba i ujrzysz czar­ną różę swo­jej śmier­ci.