prawo lasu

(prawo lasu)

pra­wo tego miej­sca jest pro­ste

cia­ła nale­żą do zie­mi wyło­wio­ne spod kry złe
sny rze­ki dusze kur jastrzę­bi

pró­bu­je­my prze­ła­mać różo­wy opła­tek kar­mić
hostią zwie­rzę­ta wyrwać ze szpo­nów tego krę­gu choć­by
przez pierw­szeń­stwo cię­cia choć­by przez pierw­szeń­stwo
krwi jarzę­bat­kę zano­si­my do gniaz­da już zamglo­ną cie­pło
szyb­ciej ucho­dzi z cia­ła niż ręka doty­ka noża

pamię­taj co zabie­ra las to lasu

(rana) +

zda­je się że tak trze­ba robić

idzie­my do gra­ni­cy lasu ojciec poka­zu­je mi miej­sce krwa­wią­ce
jeży­ny dotąd mil­czał o nim łopa­ta lek­ko wcho­dzi w zie­mię
jak pal­ce w roz­dra­pa­ną bli­znę kar­mi­my jesz­cze cie­płym cia­łem
duszę wyry­wa­ją pta­ki nim zbie­rze się w nas
ciem­ne zasy­pu­je­my pospiesz­nie

rana w zie­mi jest chu­da
ale się zmiesz­czę

(bolesne)

zno­wu wra­ca­my do tych miejsc
kru­chej zie­mi pośrod­ku sosen gęste­go chło­du
bia­łych prze­ście­ra­deł kora­li­ków różań­ców szep­tów szkli­stych lęków

podob­no krę­gi na naszej rze­ce coraz szer­sze wcho­dzi­my
w tajem­ni­ce już za gra­ni­cą zmy­słów

odma­wia­my tyl­ko bole­sne

(wieczne)

może jeśli jeste­śmy to z tych dotknięć chło­du
lęku pul­su­ją­ce­go jak deszcz na przed­nów­ku

pije­my wodę z prze­bi­tych boków brzóz z ran
chry­stu­so­wych wytry­ska­ją­cych źró­de­łek rzek
pod­skór­ne­go krwio­bie­gu

na zdro­wie wiecz­ne spo­czy­wa­nie
w nie­po­ko­ju zie­mi