Próba zamachu

341

Po wiel­kim bólu przy­cho­dzą uczu­cia for­mal­ne —
Ner­wy, jak Gro­by, ster­czą cere­mo­nial­nie —
Zdrę­twia­łe Ser­ce nie wie już — czy Samo, z cier­nia­mi,
Ból nio­sło, i kie­dy — Wczo­raj, czy przed Stu­le­cia­mi ?

Sto­py, mecha­nicz­nie, drep­czą w kół­ko —
Po Zdrew­nia­łej dro­dze
Zie­mi, Powie­trza, albo Obo­wiąz­ku —
Pomi­mo, jak z kamie­nia,
Rośnie Kwarc pogo­dze­nia —

Oto Godzi­na Oło­wiu —
Zapa­mię­ta­na, jeśli prze­ży­ta
Jak ktoś, kto zama­rza­jąc, pamię­ta Biel Śnież­ną —
Naj­pierw — Chłód — Drę­two­ta — potem wszyst­ko jed­no —

435

Czy­ste Sza­leń­stwo to naj­wyż­szy Rozum —
Dla wni­kli­we­go Oka —
Czy­sty Rozum — to skraj­ne Sza­leń­stwo —
Lecz rów­nież tutaj Więk­szość,
Jak we Wszyst­kim, zwy­cię­ża —
Uznaj ją — jesteś nor­mal­ny —
Wnieś sprze­ciw — jesteś nie­bez­piecz­ny —
Na takich cze­ka­ją natych­miast Kaj­da­ny —

467

Gro­by — to nie jest miej­sce na zaba­wy
Nie ma tam zresz­tą Miej­sca —
Poza tym — nie­rów­no na nich —
I Ludzi garst­ka

Przy­cho­dzi wciąż — kła­dąc Kwia­ty —
Z twa­rza­mi zwie­szo­ny­mi — tak
Że się oba­wia­my, że Ser­ca ich runą
Na nasze zaba­wy — miaż­dząc je

Więc jak Wro­go­wie odcho­dzi­my
— Naj­da­lej jak się da —
I tyl­ko — Cza­sem — w tył popa­trzy­my
Jaki prze­by­li­śmy dystans

528

Moja — Pra­wem Bia­łej Elek­cji !
Moja — mocą Monar­szej Pie­czę­ci !
Moja — w Szkar­łat­nym Wię­zie­niu przez Znak —
Wypa­lo­na — trwal­sza od Krat !

Moja — tu — w mojej Wizji — i w moim Weto !
Moja — przez Odrzu­co­ne Gro­bu Pięt­no —
Nada­na — Zatwier­dzo­na —
Kar­ta Sza­leń­stwa !
Moja — dopó­ki Wie­ki peł­zną !

599

Jest taki ból — bez­den­ny tak —
Że wsy­sa ist­nie­nie w Otchłań —
Potem przy­kry­wa Odrę­twie­niem —
Tak aby Pamięć mogła
Obejść — przejść przez Nią — po Niej —
Jak ktoś, kto w Nie­przy­tom­no­ści
Stą­pa bez­piecz­nie — gdzie otwar­te oczy —
Strą­ci­ły­by Go, dru­zgo­cząc — Kość po Kości.