Przekraczam Rubikon (1)

Nie ma jak skupić się
No Time to Think

Śmierć sta­wia przed tobą
życie z dziec­kiem i żoną
co jak luna­tyk mio­ta się w two­im śnie
wal­czysz pełen lito­ści
wtem chłod­niesz, masz dość i
wołasz: „Kto zdra­dza, niech zni­ka precz”

Alie­na­cja, ado­ra­cja
plu­to­kra­cja, denun­cja­cja
wal­czysz o tron
bez wspar­cia, bo skąd
jak ano­nim lądu­jesz na dnie
nie ma jak sku­pić się

Szar­ga­ją cię w sto­li­cy
rzu­cą grosz w tajem­ni­cy
z łaski, bo tej mają aż dość
księż­na cię łudzi
lecz cie­mięż­ca cię judzi
więc masz w sobie obłęd i złość

Przy­wi­dze­nie, upo­je­nie
prze­śla­do­wa­nie, zakła­ma­nie
zdra­dli­wy całus
cię wcią­ga poma­łu
w doli­nę oso­bli­wych cech
i nie masz jak sku­pić się

Sędzia zechce cię zmu­sić
wiej­ska mnisz­ka cię kusi
grze­chy jej lep­sze są od jej cnót
czu­ję roz­pacz i żal, gdy
ocza­mi jak szma­rag­dy
widzę, że w krąg puła­pek jest w bród

Kar­na­wa­lia, spi­ry­tu­alia
duali­zmy, leta­li­zmy
Mer­ku­ry rzą­dzi
a los w gło­wie ci mąci
jak zara­za, co ma skry­ty cel
i nie ma jak sku­pić się

Sumie­nie zdra­dzi­ło cię
gdy tyran zwa­bił w sidła cię
gdzie jagnię zwy­kło spać obok lwa
ja zdraj­cę bym spła­cił
a dużo póź­niej go zgła­dził
może kto inny nie, lecz ja tak

Wynie­sie­nie, poświę­ce­nie
leta­li­zmy, reali­zmy
ale magik jest spraw­niej­szy
a jego gra jest mrocz­niej­sza
niż tusz i bar­dziej lep­ka niż krew
nie ma jak sku­pić się

On kar­mi nas gnie­wem
i zazdro­ścią, bo wie, że
naj­le­piej cię wepchnąć pod but
ty nie­mo­wę zgry­wasz
i ogła­dą zadzi­wiasz
gdy sza­leń­cy już pod­no­szą bunt

Spra­wie­dli­wość, spo­le­gli­wość
samo­dziel­ność, bez­po­śred­niość
kie­dy chcesz się napić
z tyłu oczy się gapią
a ty w lustrze tyl­ko dostrze­gasz je
nie ma jak sku­pić się

Żoł­nie­rze smut­ku
i kró­lo­we jutra
za modli­twę zro­bią, co tyl­ko chcesz
nie docze­kasz zba­wie­nia
za nic masz przy­pusz­cze­nia
nie­waż­ne, jak, kie­dy i gdzie

Depre­cja­cja, gra­wi­ta­cja
spo­le­gli­wość, powścią­gli­wość
nie ujrzysz jej wię­cej
a nurt coraz prę­dzej
ku prze­pa­ści wraz z tobą mknie
nie ma jak sku­pić się

Grze­biesz wła­sną doj­rza­łość
zabi­jasz zuchwa­łość
roz­ko­szy dziś musisz się strzec
kochan­ki ci kadzą
lecz nie mają wła­dzy
i czy żyjesz, nie potra­fią rzec

Socja­li­zmy, hip­no­ty­zmy
patrio­ty­zmy, mate­ria­li­zmy
dur­ne pra­wo pozwa­la
szczę­ki innym roz­wa­lać
pobrzę­ku­jąc klu­cza­mi do cel
i nie ma jak sku­pić się

Brniesz pod płach­tą nie­ba
wprost ku dziew­czy­nie
z Babi­lo­nu, co róży ma kwiat
gwiazd świa­tło ze Wscho­du
zwia­stu­je swo­bo­dę
chci­wych rąk już nie musisz się bać

Soli­dar­ność, ega­li­tar­ność
iden­tycz­ność, kate­go­rycz­ność
chcesz w ostat­niej chwi­li
spoj­rzeć w stro­nę Kami­li
któ­ra zni­ka w księ­ży­co­wej mgle
i nie ma jak sku­pić się

Kule mogą ból spra­wić
śmierć – siły pozba­wić
ale już z cie­bie nie będą kpić
peł­znąc klo­aką czar­cią
z czci odar­ty do cna, wciąż
możesz dać, lecz nie dosta­niesz nic

Nie ma jak wybrać czas pogrze­bu prawd
nie ma jak mówić pas lub zatrzeć ślad
nie ma jak sta­wić czo­ło
ofie­rze z coko­łu
nie ma jak cier­pieć, zaczerp­nąć dech
i jak sku­pić się

Składam się z mnogości
I Contain Multitudes

Dzi­siaj, jutro i wczo­raj też
kwia­ty, jak wszyst­ko, spo­ty­ka śmierć
jedź ze mną, pro­szę, do Bal­ly-na-Lee
bądź bli­sko, nie pozwól osza­leć mi
mam włos w nie­ła­dzie, wal­czę o honor, nie wło­ści
skła­dam się z mno­go­ści

Moje ser­ce oskar­ża, jak u pana Poe
szcząt­ki zna­nych ci ludzi w moich ścia­nach są
wypi­ję za nasze roz­mo­wy, za praw­dę
wypi­ję za tego, z kim dzie­lisz sypial­nię
malu­ję pej­za­że, akty i ludz­kie kości
skła­dam się z mno­go­ści

Czer­wo­ny cadil­lac i czar­ny wąsik
mam na pal­cach pier­ście­nie, co błysz­czą i skrzą się
co teraz zro­bi­my? Powiedz – co dalej?
Pół wła­snej duszy dałem tobie, kocha­nie
balu­ję i knu­ję z młod­szy­mi gość­mi
skła­dam się z mno­go­ści

Jestem jak Anna Frank, jak India­na Jones
i jak te angiel­skie dra­nie z Rol­ling Sto­nes
idę na samą kra­wędź, idę do koń­ca
idę tam, gdzie złe wie­ści znów sta­ją się krze­pią­ce

Śpie­wam pie­śni doświad­cze­nia jak Wil­liam Bla­ke
nie mam cze­go się wsty­dzić, za co kajać tym mniej
wszyst­ko pły­nie, bez prze­rwy i co dnia
ja cią­gle żyję na bul­wa­rze zbrod­ni
jeż­dżę szyb­ko, jem szyb­ko, nie dość mi szyb­ko­ści
skła­dam się z mno­go­ści

Różo­we tramp­ki, dżin­sy czer­wo­ne
te wszyst­kie ślicz­ne dziew­ki, te sta­re kró­lo­we
te sta­re kró­lo­we z prze­szłych moich żyć
bez czte­rech gna­tów i dwóch noży nie ważę się wyjść
mam w sobie róż­ne sta­ny, mam w sobie sprzecz­no­ści
skła­dam się z mno­go­ści

Chy­try wil­ku, oto ser­ce me, spójrz, jeśli chcesz
lecz nie na całe, tyl­ko na tę jego mści­wą część
sprze­dam cię bez mru­gnię­cia, cenę wypa­lę ci
cóż wię­cej? Śmierć razem ze mną i życiem mym śpi

Giń, prze­pad­nij, o pani, z moich kolan precz
i usta ode mnie zabierz też
otwar­tą będę mieć dro­gę, moją dro­gę myśle­nia
zagram pre­lu­dia Cho­pi­na i sona­ty Beetho­ve­na
dopil­nu­ję, by nie zosta­wiać za sobą miło­ści
skła­dam się z mno­go­ści