Przekraczam Rubikon (2)

Znad Czerwonych Strug
Red River Shore

Któ­reś z nas gasi świa­tła, leży­my więc
sma­ga­ni przez księ­ży­ca blask
któ­reś z nas po ciem­ku na śmierć lęka się
że za anio­ła­mi wzle­ci do gwiazd
sie­dem razy sie­dem dziew­cząt przy­by­ło wraz
pró­bu­jąc wejść w cha­ty mej próg
lecz nie chcia­łem, by mnie chcia­ła któ­ra­kol­wiek z nich
prócz dziew­czy­ny znad Czer­wo­nych Strug

Sia­da­łem przy niej, sta­ra­łem się dłu­gi czas
żonę swo­ją uczy­nić z niej
ona zaś mi dała naj­lep­szą z rad
mówiąc: „Wróć do sie­bie, w spo­ko­ju żyj”
dotar­łem tam, gdzie czar­nych wichrów grzmi ryk
dotar­łem aż na zachód, na wschód
lecz nie zdo­ła­łem dotrzeć dale­ko tak
z dziew­czy­ną znad Czer­wo­nych Strug

Od chwi­li, gdy mój wzrok padł na nią, wie­dzia­łem, że
oto mojej wol­no­ści kres
to jed­no spoj­rze­nie wystar­czy­ło, bym
wie­dział, że chcę życie z nią wieść
lat temu wie­le już wyblakł mój sen
gdzie prze­padł, wie jeden Bóg
a praw­dzi­wym się zdał, jak praw­dzi­wa była ta
dziew­czy­na znad Czer­wo­nych Strug

Miło­ści odrzu­co­nej pozna­łem smak
odzia­ny cho­dzę w nie­do­li płaszcz
a zzię­bły uśmiech tak pasu­je mi
przy­wo­ły­wa­ny na twarz
jeden wszak obraz prze­śla­du­je mnie
gdy myśl błą­dzi przez wspo­mnień dukt –
obraz tej bli­skiej, uwiel­bia­nej do dziś
dziew­czy­ny znad Czer­wo­nych Strug

Blak­ną­ca prze­szłość rzu­ca na nas swój cień
pożo­gą tra­wi nas czas
ja ludziom się sta­ra­łem nie czy­nić krzywd
wyple­nić z duszy występ­ku chwast
po wszyst­kim nie wiem wciąż, czy zyska­łem coś
czy może na kon­cie mam dług
a każ­dy dzień to kolej­ny dzień bez
tej dziew­czy­ny znad Czer­wo­nych Strug

Jam cudzo­zie­miec, wokół mnie obcy kraj
lecz wiem, że w nim osią­dę już
o nią chcę wyso­ko grać, nucąc pieśń
co spły­nie do mnie ze wzgórz
nie roz­po­zna­ję żad­nych wido­ków i miejsc
a prze­cież bywa­łem tu
bywa­łem tysiąc i jed­ną noc wstecz
z dziew­czy­ną znad Czer­wo­nych Strug

Chcąc wytłu­ma­czyć się z daw­nych spraw
wybra­łem się raz tam, gdzie jej dom
każ­dy, kto znał nas wte­dy, zaprze­czał, by
koja­rzył w ogó­le ją
już daw­no temu zapadł nade mną zmrok
zna­leźć do niej nie umiem dróg
o, gdy­bym mógł spę­dzić swe­go żywo­ta dni
z tą dziew­czy­ną znad Czer­wo­nych Strug

Ponoć przed laty hen żył taki ktoś
co cię­żar udręk wciąż musiał nieść
ów czło­wiek umiał wskrze­sić każ­de­go, kto
wyzio­nął ducha, napo­tkał śmierć
jakiej uży­wał mowy, nie wiem do dziś
i czy gdzieś żyje mistrz takich sztuk
zresz­tą może nikt nigdy nie spo­tkał tu mnie
prócz dziew­czy­ny znad Czer­wo­nych Strug

Woody’emu
Song to Woody

Dom swój zosta­wi­łem tysią­ce mil stąd
przede mną stóp wie­le szło dro­gą tą
na świat twój patrzy­łem, kie­dym tak szedł
świat panów, pachoł­ków, świat bie­siad i bied

Hej, hej, Woody Guth­rie, dla cie­bie coś mam
pio­sen­kę o świe­cie, co toczy się tam
roz­dar­tym i głod­nym, peł­nym smut­ków i skaz
co się led­wie uro­dził, a już mar­twy jak głaz

Hej, Woody Guth­rie, lecz ja wiem, że ty wiesz
wszyst­ko to, o czym mówię, inne spra­wy znasz też
śpie­wam ci, lecz prze­cież nie muszę, wierz mi
bo nie­wie­lu doko­na­ło tak wie­le jak ty

Na cześć Cisco, Sonny’ego, Lead Belly’ego gram
wszyst­kich tych, co wraz z tobą zjeź­dzi­li ten kraj
ich rąk, serc i sumień, ludziom tym śpie­wam tak
co jak pył się zja­wia­ją i prze­mi­ja­ją jak wiatr

Wyru­szam znów jutro, choć mógł­bym i dziś
dro­ga mnie wzy­wa, więc już trze­ba iść
i tyl­ko ci powiem, bo nie wiem, czy wiesz
ja sam w kościach wie­le szla­ków mam też

autor muzy­ki: Woody Guth­rie