Przepowieść w ścinkach

nasz ostatni raz

kiep­skie przy­ję­cie. goście są jak duchy.
tyl­ko w tele­wi­zo­rze nadzie­ja. błąd w ponie­dział­ko­wej
sztu­ce, na szczę­ście nie do wychwy­ce­nia dla laików,
jaki­mi jeste­śmy.

żół­ta sko­rup­ka schnie na wymię­tym bia­łym prze­ście­ra­dle.
wysze­dłeś – nie wytrzy­ma­łeś tem­pa. szy­ba lustra
prze­świe­tla mi pier­si jak kli­sze, zakrzy­wia pust­kę.

tym sło­wem, któ­re­go nie chcia­łeś wypo­wie­dzieć
zapi­sa­łam każ­dy mały skra­wek papie­ru w two­ich
kie­sze­niach, nawet bilet. teraz zło­ścisz się
w pocią­gu na wspo­mnie­nie.

wyrzu­ca­łeś mi, że jestem tru­pem i osu­nę­łam się
wła­śnie w two­je łóż­ko. że pła­czę i roz­bie­ram się
zamiast wresz­cie iść. wte­dy nie wzię­łam cię
poważ­nie, tyl­ko do ust.

risum teneatis

przy­my­kam oczy i teraz to dwo­rzec odjeż­dża; ja
tak chęt­nie się uczę: bie­der­me­ier, książ­ki,
daro­wa­na godzi­na wysta­na w kolej­ce w muzeum.
ale oto nad­jeż­dża feral­ny wago­nik, fili­gra­no­we
tan­cer­ki spo­so­bią desant, paru­ją­ca kawa
i koko­so­wy przy­smak two­jej mat­ki kie­dy wpa­dam
na plot­ki i słu­cham jak rich­ter
któ­re­go wcze­śniej nie sły­sza­łam gra świet­nie
i grać będzie zawsze: impas­si­bi­li­te,
indi­ci­ble, pra­wie jestem pew­na; zwy­kle dość
dużo zmy­ślam, męczę się skłon­no­ścią, moje
obiet­ni­ce muszą być próż­ne jak smak
wywie­dzio­ny z lek­tur, odbi­cie syl­wet­ki
w wyszczu­pla­ją­cym lustrze do któ­re­go skra­dam
się jak do twe­go snu kie­dy znów jest jesień
tonę we łzach na dwor­cu, bo nie chcia­łeś
pójść ze mną do łóż­ka.