Pstryk

Wyprawa

Nie ma mapy i chy­ba nie będzie,
a prze­wod­nik czę­sto sam gubi dro­gę.
Nawi­ga­cja wciąż poza zasię­giem.

Naj­pierw pro­sto, potem w pra­wo za rogiem.

Adres masz, choć ciut nie­wy­raź­ny.
Nie zapo­mnij coś wło­żyć cie­płe­go.
Wytrzyj nos, prze­cież jesteś odważ­ny.

Potem pro­sto, za dwor­cem w lewo.

I uwa­żaj na pustych ścież­kach.
Cza­sem pew­nie zła­pie cię noc.
Nie płacz już. Pro­szę cię, prze­stań.

Za zakrę­tem pro­sto przez most.

Pisz cza­sa­mi. No zadzwoń przy­naj­mniej.
Już wyga­sa ogień w komin­ku.
Dro­ga całe życie ci zaj­mie.

Idź już. No idź już, syn­ku.

Pstryk

Do wszyst­kich zega­rów,
tych błę­dów paru
nie wra­caj już.

Bez zbęd­ne­go sło­wa
i two­ich obaw
świat dzie­je się.

Jeśli łza, to nadzie­ję ktoś skradł
Póki kłam­stwa, to trwa­ją zaklę­cia.
Kie­dy strach, toś na pew­no już wpadł
w czy­jeś roz­cza­ro­wa­ne obję­cia.

Do wszyst­kich zega­rów,
tych błę­dów paru
nie wra­caj już.

Bez zbęd­ne­go sło­wa
i two­ich obaw
świat dzie­je się.

Przez całą dro­gę
pod­trzy­muj ogień.
Prze­dzie­raj się.

Jeśli słoń­ce, to jesz­cze jest czas.
Póki zie­mia, to musi być dro­ga.
Kie­dy woda, nad wodą ptak
to na lud­ne go wyspy zapro­wadź.

Do wszyst­kich zega­rów,
tych błę­dów paru
nie wra­caj już.

Bez zbęd­ne­go sło­wa
i two­ich obaw
świat dzie­je się.

Przez całą dro­gę
pod­trzy­muj ogień.
Prze­dzie­raj się.

Na naszych oczach
koń­czy się pokaz.
Napi­sy.

Pstryk!

Krok

Dobry wie­czór. Już jestem kocha­nie.
Nagle krok w głąb miesz­ka­nia prze­ra­ża.
I skąd wiem co zaraz się sta­nie?
Odkle­jam czas od kalen­da­rza.

Mogło wypaść mi coś spóź­nio­ne­go.
Mogłam pomy­lić sąsied­nie domy.
Nie wie­dzieć o tym, a zamiast tego…
od kalen­da­rza czas odkle­jo­ny.

Jesz­cze chwi­la przed łzą nas ochra­nia,
choć już piszesz dla mnie to zda­nie.
Robię krok. Wycho­dzę z miesz­ka­nia.

To nie jest tak jak myślisz, kocha­nie.