Puste noce (2)

Szpieg, który mnie kochał

Gdy­by­śmy mie­li odpły­nąć
łodzią pod­wod­ną, zawa­hał­bym się. Tułów
bez gło­wy i koń­czyn to część zwłok szwedz­kiej
dzien­ni­kar­ki. Ale nasz zwią­zek, mówisz, i bran­ża,
obar­czo­ne są więk­szym, jeśli tyl­ko się przyj­rzeć,
ryzy­kiem.

Wzią­łem na

wstrzy­ma­nie, a mimo to zala­ła mnie
fala nie­pro­fe­sjo­nal­ne­go gorą­ca, gdy kła­dłem pod
kamień kart­kę z sze­re­giem cyfr, głów­nie zresz­tą
arab­skich, z two­ją datą uro­dze­nia i mak­sy­mal­ną
licz­bą dni, któ­re mógł­bym prze­żyć pod wodą
bez cie­bie, a była to licz­ba pierw­sza i
jed­no­cy­fro­wa.

Wszyst­ko to szy­fry, kocha­nie.

Odcię­ta gło­wa, kamień na Wein­ber­ger­stras­se i dzień
pre­mie­ry dzie­sią­te­go Bon­da, kie­dy
zapi­sa­li­śmy się na kurs pierw­szej pomo­cy
dla uśpio­nych agen­tów. Szy­frem prze­ka­żę ci dane
o miło­ści uśpio­nej na dnie miej­skie­go kana­łu
w pół­noc­nej dziel­ni­cy Never­mo­re.

Dobranoc ci przez klamkę

Gdzie się scho­wa­łeś, Hug­gel, i gdzie two­ja
sio­stra bliź­niacz­ka, któ­rą uczy­łeś dry­blo­wać
w kla­sycz­nie szwaj­car­skim sty­lu? Zdra­dza cię
blond włos na wywi­nię­tym koł­nie­rzu, ale porzuć­my
ten trop, wątek nad wyraz wątły. W oknie życia
ruch mamy umiar­ko­wa­ny, ktoś zosta­wił syja­ma.
Kie­dy go kar­mić, dra­pie. Dra­pie i miau­czy,
kie­dy pró­bo­wać go zjeść, ale kto by pró­bo­wał? Tu każ­dy
kto idzie, mija. Widzia­łem, jak Kata­loń­czyk pła­cze. Jak
gło­du­ją rezy­den­ci. Czy­ta­łem o ludz­kiej skó­rze
w Wiśle i wiem, że był czas, gdy nosi­ła ją stu­dent­ka
reli­gio­znaw­stwa z Kra­ko­wa. Dali­śmy
cia­ła, po cało­ści, cokol­wiek byśmy mie­li
na swo­ją obro­nę, że cię, na przy­kład, kocha­łem. Nie ma
już nas, ale nie odchodź dale­ko, jeśli nie chcesz
uro­dzić się ponow­nie. Zie­mia jest pod sto­pa­mi,
nie wra­ca do pio­nu.