RA (1)

Z KIM TERAZ SPĘDZASZ NOCE, CHRISTINE?

Tłu­sta i pięk­na… Zawsze zmie­nia­ją­ca
wstąż­ki i bran­so­let­ki.
Tłu­my mło­do­cia­nych
wyznaw­ców… Chri­sti­ne zna się na tym
naj­le­piej – krą­ży­ły
po mie­ście legen­dy.

Nie­pod­ra­bial­ny maki­jaż!
Atak zieleni/pinky,
wśród skan­dy­naw­skich sza­ro­ści i uśpio­nych
kloc­ków Bau­hau­su.

Latem czę­sto jeź­dzi­ła na wrot­kach… A jesie­nią
przy­go­to­wy­wa­ła się do gorą­ce­go trun­ku,
dyna­mi­tu Edwar­da Ver­no­na.

Przez nią nie mogli­śmy sku­pić się
na try­go­no­me­trii.
John­ny stra­cił rozum i pra­wo jaz­dy.
Wycią­gnął go z kicia jego przy­rod­ni brat,
kie­row­nik pocz­ty.

Nie wia­do­mo, co się z nią sta­ło.
Prze­pa­dła na amen chy­ba pod koniec
mar­co­wych sztor­mów…

Świat stał się potem nija­ki. Mówią, że
celo­wo zmie­ni­ła dys­trykt
albo
prze­nie­śli ją siłą do kra­iny dar­mo­wej her­ba­ty.

Zała­ma­ni,
nadal wytrwa­le cze­ka­my.
W nie­czyn­nych od lat luna­par­kach,
upra­wia­my to,
cze­go zabra­nia nam pastor i jego kula­wy
pomoc­nik.

Z kim teraz spę­dzasz noce, Chri­sti­ne?

GRZECHOTKI SENSU

Wszyst­ko jest, ponie­waż nic nie ma. Poczuj sie­bie
poza sobą.
Dopie­ro wte­dy zro­zu­miesz, że jest wszyst­ko,
ponie­waż nic nie ma – dowie­dzia­łem się na wykła­dzie
o świe­cie nie­ma­te­rial­nym.

Na uli­cach Kopen­ha­gi pra­wie niko­go nie było.
Wiał sil­ny, polar­ny
wiatr.
Mój sąsiad wyraź­nie
osza­lał.

Przez całą noc inten­syw­nie roz­pra­wiał na klat­ce
o miło­ści nie­biań­skiej i nie­zba­da­nych
wyro­kach losu.
Zga­si­łem
świa­tło…

Maj­mo­ni­des. Trans­cen­den­cja & poziom meta…
Wszyst­ko jest, ponie­waż nic nie ma.
Nadal ist­nia­łem,
ale zaczy­na­łem w to moc­no
wąt­pić.

NADISTOTA

Mamy codzien­ny
kon­takt.
Nic do sie­bie
nie mówi­my

i nie jest to
tele­pa­tia.

Ale
poro­zu­mie­wa­my się
inten­syw­nie.
Na czym to w takim
razie pole­ga?

Na niczym…

I wła­śnie
dla­te­go mamy
codzien­ny
kon­takt.