Republika chłopców

echo głosu w pokoju dla pań

na styku atomów z których
byłam zbudowana dokonywały się wojny
płonęły miasta krzyczały wystawione na bezprawie
kobiety
dzień trwał wśród
wschodów i zachodów słońca
polifonii drżących strun z których każda
mówiła własnym głosem
o mającym nadejść rozproszeniu

planeta małp

wywołani wyszliśmy z lasu gdzie
nie matka wilczyca nas wychowywała
to raczej ojcowie mieli coś z psowatych

sprawnie poruszamy się w pozycji
prawie wyprostowanej na tyle
że chwytne dłonie nie dosięgają już trawy

ludzkość obrała kurs na Marsa
i zanim wróci to my musimy
wszystko tutaj jakoś poukładać tylko że

od kiedy wybrzmiały saliowe pieśni
nasze zielone oczy wciąż dziwią się
ogromowi możliwości przeżywania strachu

flagi

flagi i rozkłady jazdy powiewają
niezobowiązująco pod oknem
zbiegowisko bo właśnie wypadła
rocznica
autobus wlecze zażenowany pysk
nisko nad ulicą która za chwilę
spłynie bo właśnie
chłopcy idą palić
chłopcy idą palić
chło pcy i dą pa lić

wojna

mężczyzna to nie jest do końca człowiek
mówi kobieta z wieżą Babel na głowie
kobieta nie jest żywą istotą
szydzi głos popularnej drogerii
jedyny język

zalega w skamielinach

na spodach butów we wzorach szwów
ręcznie robionych ubrań w pyle
ciśniętym przez wiatr w ludzi na przystanku

dzięki ci
boże kierowców piekarzy
kolejarzy i pionierów
boże stolarzy górników archiwistów i księży
ministrów drogowców mechaników adiunktów

za jeden język którym możemy się porozumieć
niewymaganie wiary w żadne ze słów

pachnie duchem nastolatka

tunel o śliniących się zielono ścianach
za torami wprowadzał na łąkę odciętą
od całego światła szpalerem pochylonych
drzew
od zaginięcia Laury Palmer byłem tam
raz usłyszawszy obietnicę postanowiłem
czekać
w tym czasie upadały cywilizacje
przeprowadzono rewitalizację linii kolejowej
Kurt Cobain umarł za nasze
grzeszne przyjemności