Rozcierki z ziemi (2)

syk

jest póź­no a syk zacho­dzi
kobie­cie dro­gę

syk obser­wu­je, osą­dza:
ta się nada

w tej luź­nej kurt­ce, rzu­ca ostre
zdrob­nie­nie i ‑ej

zdrob­nie­nie zdrob­nie­nie ‑ej
zły że ona na to nic

syczy ostrzej sunie bli­żej
czu­bek języ­ka noża cię­cie

roze­źlo­ny
ta co taka drę­twa

waląc w barier­kę
zębów syk ocie­ra się

o prę­ty tak dłu­go aż
szczu­cie zdu­si syk

w ustach i usta­nie
przez dłu­gie uli­ce

póki kobie­ta nie wró­ci czu­je
że coś skra­da się w jej cie­niu

anemone nemorosa

i nie trwa to dłu­go, led­wo
wio­sna i już dość kwit­nie­nia

gałę­zie nade mną wią­żą
świa­tło w supeł za mało

prze­pusz­cza za póź­no pro­sić
o słoń­ce o wię­cej niż te

mary z zie­mi i pra­gnie­nia
bo w pąku kry­je się czai

czy­ha pułap­ka, głę­bo­ko
kla­po­wa­na, kusi tego

kto marzy
że liść że meszek że puch

mój cie­nio­lub­ny zawil­cu
jesteś, led­wo mnie nazy­wasz

a już cień zabie­ra bar­wy
wiatr odgi­na wszel­ki opór

obcy dostrze­ga mnie w kępie
myli się widzi piż­macz­ka

i bez­wol­ne prze­bi­śnie­gi
spę­ta­ne sie­cią korze­ni

wstrząsy

roz­ła­mać w dło­niach połów­kę gra­na­tu
gdzie jest nóż

pest­ka w łonie wyry­wa się z twar­dej ścia­ny komór­ko­wej
kobie­ta z nie­roz­cią­gli­wej skó­ry

a owoc
war­go­wo-kwie­ci­ście, cie­pło­krwi­ście wyśpie­wu­je
wstrzą­sa­mi swo­je otwar­cie